Geen toekomst voor dit paar schoenen

Wie Good Shoes al kent van het debuut en denkt dezelfde ruigheid en energie terug te horen op de opvolger, komt van een koude kermis thuis. Zowel thematisch als qua klank staan beide platen in schril contrast met elkaar. Het vrolijke, onschuldige en energieke heeft plaats gemaakt voor duistere teksten en een middelmatig geluid.

De uptempo opener ‘The Way My Heart Beats’ klinkt nog aardig en lijkt de weg voor de rest van het album vrij te maken. Dit idee wordt echter genadeloos teniet gedaan wanneer de eerste klanken van het tweede nummer, ‘Everything You Do’, zich verspreiden. Het is simpelweg een saaie, slome en vooral monotone track die alle vaart, opgebouwd door het openingsnummer, direct onderuit schoffelt.

Daarmee is het sleutelwoord gevallen: monotoon. Praktisch alle nummers op No Hope, No Future bieden geen verrassing en blijven hangen in dezelfde toonsoort. Daarbij komt dat de zangkwaliteiten van voorman Rhys Jones absoluut niet bovengemiddeld zijn en zelfs vrij snel de keel uit beginnen te hangen.

Het nummer ‘I Know’ lijkt in het begin uitzondering op de regel te zijn, maar wanneer Jones tegen het einde van de track de zin ‘The more I want, the less I need’ eindeloos lijkt te herhalen, blijkt hier het tegendeel waar. Als tot overmaat van ramp het erop volgende nummer met exact die zin opent, wordt het er wederom niet beter op.

Wanneer de plaat op zijn eind loopt, komen er gelukkig nog twee iets betere nummers langs. Zo heeft ‘Then She Walks Away’ nog wel iets. Misschien omdat de manier van zingen een beetje doet denken aan wat Peter Doherty ook deed ten tijde van The Libertines. Ook de ballad-achtige hekkensluiter ‘City By The Sea’ is aardig. Het nummer wijkt behoorlijk af van de rest van de plaat. En dat is misschien de kracht van het liedje.

No Hope, No Future had niet per se gemaakt hoeven worden. De plaat biedt simpelweg niks bijzonders en nergens weet hij echt te overtuigen of te boeien. In verhouding tot het debuut van de Britten is dit album te bestempelen als een middelmatige prestatie, waarin de eerder gehoorde potentie van het bandje nergens terugkomt. De laatste twee woorden van de titel van de langspeler lijken waarheid te worden: geen toekomst.