Een handvol troostende liedjes

Het moet moeilijk zijn om samen te werken met Marinus de Goederen. Hij kreeg met ‘zijn’ band a balladeer alles wat hij zich kon wensen: een platencontract bij EMI, noteringen in hitlijsten en clips op het strand. Toch werden de bandleden na twee albums al weer aan de kant geschoven: De Goederen moest en zou het dit keer helemaal zelf doen. Sorry, kid is zijn eerste soloalbum.

Dat De Goederen een nieuwe weg koos, siert hem als een ware muzikant, die doet wat hem ingegeven wordt en niet voor de gemakkelijke weg kiest. Sorry, kid komt alleszins uit het eigen hoofd én de eigen portemonnee van De Goederen, die bewust weer helemaal opnieuw wilde beginnen. De muzikale uitkomst laat zich gemakkelijk raden: het merendeel kan keurig aanschuiven bij de a balladeer-ballads en de rockers ontbreken.

Thuiskomen

Is dat een goede ontwikkeling? Wel, het is waar De Goederen het meest in uitblinkt en zich klaarblijkelijk het beste bij voelt. In nummers als ‘Mars’, ‘One Sunday’ en ‘Eleven’ kun je hóren dat dit is wat hij het liefste doet. Liedjes die soms even opveren, maar meestal rustig blijven. Hier en daar vertraagt de muzikant de slotakkoorden of wacht hij even met zijn laatste zin, balancerend op de gevaarlijke grens tussen tastbare schoonheid en jeukende aanstelleritis. Wie sympathie voelt voor de Amsterdammer, is ook daar bereid hem te geloven.

In tegenstelling tot de twee albums onder de bandnaam, die een duidelijk concept najoegen, werkt Sorry, kid minder goed als geheel. Daarvoor liggen de liedjes te veel in hetzelfde straatje en is een energieker nummer als ‘When a Law’s Been Broken’ simpelweg niet goed genoeg om het album te doen opleven. Het devies is favorieten vinden – en dat is niet moeilijk. Het neerslachtige ‘A Little Rain Has Never Hurt No One’ bijvoorbeeld, het door de Bijbel geïnspireerde ‘Noah’ of het eerder genoemde ‘Eleven’. Nummers met een gevoelige toetsaanslag en troostende woorden. Niet gezongen met de kracht om deuren open te zwaaien, maar om zachtjes door het sleutelgat te worden gefluisterd.

Klein en alleen

De Goederen kiest er met dit album bewust voor de schaduw op te zoeken en weer klein en alleen te zijn. Liever ontroert hij één luisteraar met breekbare pareltjes, dan een heel stadion met conventionele popmuziek. Een eerlijke en dappere keuze die niet altijd – maar toch vaak genoeg – goed uitpakt.