Lezen en vijftigplusleed

Het lijkt erop dat Renate Dorrestein in haar nieuwste roman De leesclub, alle eventuele kritiek voor wil zijn. Het boek opent met een afbeelding van een schietschijf en wordt vervolgd met een motto van Mark Twain waarin de lezer indringend wordt voorgehouden niet op zoek te gaan naar motief, moraal of plot. De cruise en de rechtszaak vormen de achtergrond: het eigenlijke onderwerp van het boek wordt gevormd door de gesprekken die de dames onderweg voeren over lezen en literatuur. Hiervoor heeft Dorrestein naar eigen zeggen vooral gebruik gemaakt van de vragen die haar vaak gesteld worden tijdens voorleesavonden en aanverwante bijeenkomsten.

Uit diverse passages kun je ook wel opmaken dat Dorrestein geen hoge dunk heeft van recensenten. Het volgende citaat karakteriseert goed De leesclub:

Waar de kritiek destijds moeite mee had gehad, was de ogenschijnlijke wanorde van Moby Dick: de onconventionele en weinig hechte opbouw ervan, met weliswaar een kleine verhalende kern, maar een die non-stop werd onderbroken door allerhande beschouwingen en verhandelingen, vragen en theorieën die zelden werden afgerond, en dat alles opgedist op de toon van iemand die maar losjes een eind voor zich uit zit te kwekken.

Eerbetoon
De leesclub is vlot geschreven, bij tijd en wijle geestig en leest, zoals Dorrestein ook wenst, als een trein, maar alleen wanneer niet tussendoor de noten worden gelezen. Voor liefhebbers van Schotland zijn deze vast een bron van inspiratie.

Uit de toelichting aan het eind van deze roman blijkt dat De leesclub is bedoeld als eerbetoon aan alle vrouwen die het literaire bedrijf draaiend houden. Meer specifiek betreft het vrouwen van boven de vijftig, aangeduid als middelbare mutsen of, erger nog, inwisselbare middelbare mutsen. Het is te hopen dat de doelgroep dit op waarde weet te schatten.