Nowhere Boy

Over de jeugd van John Lennon in Liverpool was, zeker in vergelijking met zijn leven sinds The Beatles, nog maar weinig bekend. Dat was voor de makers van Nowhere Boy reden wat dieper in te gaan op deze fase van Lennons leven. Matt Greenhalgh, die ook al meewerkte aan Control (het regiedebuut van Anton Corbijn over Joy Divison-frontman Ian Curtis) schreef het scenario, dat Lennon volgt tot het moment dat hij wereldfaam bereikt met The Beatles.

Gecompliceerd

Als een ding duidelijk wordt in Nowhere Boy, is het dat de jeugd van Lennon niet zonder complicaties verliep. Hij groeide op bij zijn tante Mimi om redenen die pas later in de film duidelijk worden. Als hij tot de ontdekking komt dat zijn moeder echter bijna om de hoek woont, brengt hij steeds meer tijd met haar door, ook omdat haar spontaniteit en vrolijkheid een verademing zijn in vergelijking met de strenge opvoeding van zijn tante. In de tussentijd ontwikkelt de charmante, maar ook arrogante Lennon een grote passie voor muziek, die resulteert in de oprichting van zijn eerste band, The Quarrymen.

Er is op filmisch vlak heel weinig mis met Nowhere Boy. De film ziet er uiterst verzorgd uit, met fraai camerawerk van Seamus McGarvey (Atonement) dat een prettig, zacht filter over de film legt. Ook op de wijze waarop de makers het naoorlogse Liverpool in de film afschilderen, is weinig aan te merken. Probleem is echter dat de film geen moment weet te verrassen. Het scenario van Greenhalgh getuigt van een enorme degelijkheid, maar dat is niet altijd genoeg om de film boven de middelmaat te doen uitstijgen. De makers mikken er overduidelijk op een zo groot mogelijk publiek aan de film te binden, en gaan ervan uit dat de naam van John Lennon daartoe voldoende aanknopingspunten biedt.

Risico’s

Die risicomijdende houding maakt van Nowhere Boy wellicht geen spectaculaire film, leuk om naar te kijken is het wel. Vooral in een aantal losse scènes valt genoeg te beleven. Zo wordt de eerste ontmoeting tussen Lennon en Paul McCartney (Thomas Sangster) leuk uitgewerkt en levert het contrast tussen Lennons stijve Britse tante en zijn losbandige moeder enkele fraaie momenten op.

Daar komt bij dat de acteurs erin slagen de film naar een hoger niveau te tillen. De negentienjarige Aaron Johnson, die inmiddels overigens verloofd is met de 23 jaar oudere Taylor-Wood, lijkt weliswaar weinig op Lennon, maar weet het personage wel precies de juiste mix tussen charme en arrogantie mee te geven, die dan weer sympathie, en dan weer irritatie oproept bij de kijker. Toch zijn het vooral de twee actrices in de ondersteunende rollen die de meeste indruk maken. Een rol als koude, afstandelijke Britse dame is natuurlijk wel aan de ijzige Kristin Scott Thomas toevertrouwd, maar een grotere verrassing is de prestatie van de nog weinig bekende Anne-Marie Duff als de moeder van Lennon. De relatie tussen deze twee vrouwen is misschien nog wel interessanter dan de jeugd van Lennon zelf, die op enkele bijzonderheden na toch niet heel anders verliep dan die van de gemiddelde tiener.