Het gaat niet goed met de wereld, verbinding biedt een uitweg

Het is geen vrolijke wereld, van waaruit Het barre land van ISH Dance Collective, het Amsterdam Sinfonietta en Bencha Theater start. Deze muziek-, dans- en acrobatiekvoorstelling gaat uit van het zwaarmoedige gedicht The Waste Land (1922) van T.S. Elliot (1888-1965), en van een dito tekst van de Iraanse dichter Ahmad Shamlou (1925-2000).

We horen de dichters hun teksten voordragen. ‘I will show you fear, and a handful of dust’, zegt Elliot. Daarmee verwijst Elliot naar onze sterfelijkheid, naar de dood; naar de nutteloosheid van al wat de mens onderneemt. Het gaat kortom niet goed met de wereld, is het uitgangspunt van deze hoogst actuele en urgente voorstelling.

Verbinding alom

Verbinding met elkaar aangaan biedt een uitweg. ISH Dance Collective stuurt de – acrobatische – dansers aan, Bencha Theater maakt onder andere acrobatische muurdans. Amsterdam Sinfonietta levert een keur aan muziekstukken, van Igor Stravinsky tot Pablo Casals. Belangrijk in deze kunstzinnige mengelmoes is dat allen samenwerken, en niemand opgesloten zit in zijn eigen discipline. De dansers acrobatieken, de klimmers dansen, de musici acteren.

Het podium is vrijwel leeg. Op de vier hoeken staan klimpalen, van het soort dat je ziet bij elektriciteitsmasten (stellage: Jeroen de Goei). De achterste twee leiden naar een verticaal rechtopstaande, uitgelichte muur. Daarop voeren Micka Karlsson, Sarah Kooij en Kenneth Gérard ‘muurdansen’ uit: ze zijn gezekerd door touwen en dansen, hangen, spelen tegen die muur aan. Vanuit de zaal ziet dat eruit alsof je uit een hooggelegen raam neerkijkt op mensen op straat. Gedurfd, fascinerend en origineel is deze vorm van acrobatische dans.

Herrold Anakotta, Sophia Mason en Lars de Vos tekenen voor de dans, onder leiding van choreograaf Marco Gerris. Hun werk is een combinatie van moderne dans, hiphop, vogue, met daar doorheen een snufje Kristina de Châtel. Het resultaat is tegelijkertijd breekbaar en robuust. De dans is gestileerd, esthetisch, strak en toch frivool.

Sterk is de keuze om de musici juist niet in de orkestbak te zetten, opdat de speelvloer vrij is voor dansers en acrobaten. Er is daardoor voortdurend interactie tussen het strijkorkest en de spelers. De strijkers drijven de dansers op en de dansers ‘communiceren’ met de musici.

Weergaloos mooi

De dansen zijn in zoverre verhalend dat de toeschouwer er van alles in kan zien en uit kan begrijpen. Zo daalt vanaf de ‘dansmuur’ een engelachtige figuur neer. De figuur landt op de schouders van een danser die op de grond staat. De danser op de grond trekt aan voeten en benen van de zwevende figuur: alsof hij een overledene vanuit de hemel wil terughalen naar de aarde. Wanneer de zwevende figuur weer opstijgt, houdt de danser hem bij de voeten vast: alsof hij mee wil, die hemel in. Waarna de danser de zwever toch maar loslaat, en met een bons terugvalt op de aarde.

foto: Michel Schnater

Er is een trio waarin twee mannen strijden om een vrouw. En twee dansers spiegelen elkaar aanvankelijk: ze voeren in spiegelbeeld dezelfde dans uit, om gaandeweg meer en meer hun eigen weg te zoeken. Zo zijn de meeste stukken vrij goed verhalend uit te leggen.

Het barre land is niet onder één genre te scharen, hier vallen grenzen en beperkingen weg. Het resultaat is weergaloos mooi, met sterke muziek. Er staat maar een dozijn uitvoeringen van deze voorstelling op de agenda. Zorg dat je haar ziet!

Concept: Marco Gerris & Candida Thompson
Regie: Marco Gerris
Muzikale leiding & viool: Candida Thompson
Dans: Herrold Anakotta, Sophia Mason, Lars de Vos
Verticale muurdans: Micka Karlsson, Sarah Kooij, Kenneth Gérard
Musici: Candida Thompson, Ingrid van Dingstee, Nicoline van Santen, Karen Segal, Catherina Lee, Petra Griffioen, Frances Thé, Diet Tilanus, Georgy Kovalev, Anne-Bartje Fontein, Ernst Grapperhaus, Tim Posner, Örs Köszeghy, Madelyn Kowalski, Ying Lai Green, Jacobus den Herder, Barry Jurjus
Choreografie: Marco Gerris i.s.m. de dansers
Choreografie verticale muurdans: Rachel Melief i.s.m. de luchtacrobaten
Lichtontwerp: Mike den Hollander
Geluid: Rob Strolenberg, Stef Polderman
Kostuums: Mirjam Manusama
Stellage: Jeroen de Goei
Fotografie: Michel Schnater