Muziek / Album

In het reine met zichzelf

recensie: Ill Niño - Confession

Twee jaar geleden debuteerde Ill Niño met het album Revolution, Revolucion en bewees daarmee dat de band goed heeft opgelet op het Van Beukesteijn College, maar net niet helemaal vooraan zat in de klas. De originele mix van Spaanse gitaren met harde riffs en de afwisselend Spaanse en Engelse zang trokken behoorlijk wat aandacht van de pers, zowel in thuisland Amerika als in Europa. De band bewees vorig jaar in het Goffert Park in Nijmegen, als onderdeel van Ozzfest, dat deze mannen in staat zijn een intense en beukende live-show neer te zetten. Maar wat toen ook duidelijk werd, was dat de publieke aandacht voor deze band niet meer dan gemiddeld genoemd kan worden.

~

En nu komt Ill Niño met Confession. Een plaat die direct is opgenomen na twee jaar intensief touren, onder leiding van producer Bob Marlette, die eerder ook samenwerkte met onder andere Black Sabbath. Echter, de samenstelling van de band veranderde. Ex-Machine Headgitarist Ahrue Luster en percussionist Danny Couto kwamen opdraven om de gaten in de band op te vullen na het vertrek van twee bandleden. Samen met gitarist Jardel Paisante, drummer Dave Chavarri, bassist Laz Pina en zanger Christian Machado hebben zij een plaat afgeleverd die het midden houdt tussen enigszins harde nu-metal en lichte metal, besprenkeld met een vleugje tribal.

Wat direct opvalt aan dit album is de wisselwerking tussen verstomd geschreeuw en open, melodisch en zweverig gezang. Dat maakt van ieder nummer afzonderlijk een vrij sterke compositie, maar na een heel album van dik vierenveertig minuten begint dat wat te storen. Alsof je naar één lang nummer hebt zitten luisteren. De single How Can I Live zal waarschijnlijk niet slecht ontvangen worden door het publiek, maar of dat ook geldt voor het hele album is een tweede. Zeker ook omdat deze plaat niet bijzonder afsteekt bij het ruime aanbod in dit genre.

~

Nummers als Te Amo… I Hate You en Two (Vaya Con Dios) klinken lekker tribal, maar missen overtuigingskracht. Een verklaring daarvoor kan zijn, net zoals met de overige nummers, dat Machado een nogal hoge zangstem heeft. Gekoppeld aan de vrij zware muziek levert dat een luisterervaring op die in tweestrijd staat met zichzelf. Want past zo’n stem bij de muzikale koers die Ill Niño aanhoudt? Het meest duidelijk wordt dit bij het nummer Numb, wanneer de muziek ineens van die koers afwijkt. Numb klinkt ontzettend als popmuziek en dat zou je toch niet verwachten van een dergelijke band. In contrast met Cleansing, dat strak en hard opent, kun je je afvragen wat Ill Niño probeert op te biechten op Confession. Duidelijk wordt wel dat deze jongens, uit de ‘wat-hardere-muziek-school’, in de schaduw staan van hen die ècht weten hoe snoeiharde muziek te maken.