Nicjelback neemt het heft in eigen handen

Echter, het maken van een plaat die, net als de vorige albums, waarschijnlijk een zeer breed publiek aanspreekt, wil nog niet zeggen dat er ook kwaliteitsmuziek op het schijfje staat. Ongetwijfeld kunt u zich nog het totaal grijs gedraaide How You Remind Me herinneren. Op ieder radio- en televisiestation kwam dit nummer tot vervelens toe voorbij. Van eenzelfde kwaliteit als dat bewuste nummer is dit nieuwe album van Nickelback. Een mix van popmuziek en rock ’n roll, ook al lijkt de laatste te overheersen.

Gillende pubermeisjes?

Lijkt te overheersen, want pure rockmuziek is niet op deze plaat te vinden, ook al doet opener Flat On The Floor anders vermoeden. Het nummer is vlot van tempo en heeft een lekkere drumpartij. Maar bij het tweede nummer, Do This Anymore beginnen de bedenkingen toch op te borrelen. De melodische zanglijnen, de zware gitaren en de gitaarsolo die de zanglijn uit het refrein continueert klinken aangenaam, maar de boosheid van zanger Chad Kroeger komt niet geloofwaardig over op de een of andere manier. Net als je denkt dat het nummer toch wel rockt, slaat het om in zoetsappige meisjes-rock. Je ziet in principe de eerste rij van de Ahoy al vol staan met gillende pubertjes. Het lijkt me niet dat een zichzelf respecterende rockband iets dergelijks ambieert.

Dan volgt de single Someday, wat echt een gelikt rocknummer is. Alle ingrediënten zijn aanwezig: breaks, stiltes, meervoudige zang, akoustische gitaar en de onvermijdelijke gitaarsolo. Niets mis mee, maar dan volgt Believe It Or Not en hoor je exact hetzelfde, alleen iets anders. Dit wekt het gevoel dat je naar concept-rock zit te luisteren. En conceptmuziek is een typisch pop-verschijnsel. Het is alsof er een vat is volgegooid met rock ’n roll, gemixt met een vleugje nadenken, even schudden en je hebt de muziek van Nickelback.

Damn

Tot aan het hi-hat accent in de nummers mist er iets, omdat er zo veel aanwezig is. Zo ook de bij deze muziek verplichte rock-ballad: Feelin’ Way Too Damn Good. Let op het gebruik van het woord ‘damn’. Is dat nou niet iets tè? Het klinkt stoer, maar ook middelmatig, misschien zelfs wel lachwekkend, als een gemaakte emotie. Hetzelfde geldt in principe voor Should’ve Listened. Je krijgt een beeld van een stoere vent die naar een ballad luistert, rijdend in zijn stoere Ford Mustang door de Amerikaanse vlaktes, maar hij heeft een lekke band zonder dat hij het in de gaten heeft.

Met Because Of You wordt de luisteraar weer een beetje wakker gemaakt, maar ook hier is het manco weer de opgelegde dramatiek. En dat geldt voor de resterende nummers eveneens. Kleine uitzondering daarbij is Another Hole In The Head, dat lekker opent, de aandacht lang weet vast te houden, maar helaas jammerlijk slecht wordt afgesloten. Hoe dan ook, zoals eerder gezegd zal deze plaat waarschijnlijk een hoop mensen aanspreken. Iedereen bepaalt uiteindelijk zelf wat hij of zij goede muziek vindt, en zo hoort het ook. Maar waar rock ’n roll om vele redenen kan appelleren aan een lekker onderbuikgevoel, voelt dit album van Nickelback als een strakke onderbroek die de hele dag omhoog kruipt: behoorlijk irritant.