Een sexy shot adrenaline

Zendaya speelt voormalig toptennisser Tashi, die na een blessure de rol van tenniscoach voor haar man – grand-slam winnaar, Art Donaldson (Mike Faist) – op zich heeft genomen. Wanneer Art zijn glorietijden achter de rug lijkt te hebben, schrijft Tashi hem in voor een ‘Challenger’-toernooi: een laagdrempelig toernooi ver onder zijn niveau als laatste poging om hem uit zijn sleur te halen. Hier staat hij tegenover Patrick Zweig (Josh O’Connor), met wie zowel Art als Tashi op zijn zachtst gezegd een turbulente geschiedenis blijkt te hebben.

Meer dan een driehoeksverhouding

De ogenschijnlijk eenvoudige opzet ontluikt door middel van flashbacks tot een web van rivaliteit, jaloezie en liefde. Het intelligente script van debutant-scenarioschrijver Justin Kuritzkes houdt je als kijker constant scherp: de film overstijgt de clichés van de driehoeksverhouding die we al zo vaak hebben gezien en laat de lijn tussen liefde, lust en vriendschap vervagen. Door de strak geregisseerde structuur escaleert de spanning beetje bij beetje, van onthulling tot onthulling, tot de onvermijdelijke confrontatie op de tennisbaan. Zoals Tashi het aan een zwijmelende Art en Patrick uitlegt: tennis is geen sport, het is een relatie. En zo wordt het ook in beeld gebracht: niet als een sport, maar als metafoor voor intimiteit, waar de bal net als het verlangen van de personages alle kanten opgaat.

Hoewel de personages fictief zijn, word je volledig in de wereld van tennis gezogen. Zendaya is magnetisch als Tashi, voor zowel de kijkers als haar tegenspelers, en bewijst opnieuw dat ze een van de grootste talenten is die Hollywood nu te bieden heeft. Ze brengt Tashi tot leven met een intensiteit en mystiek die je constant doen afvragen wat haar drijfveren zijn: is het controle, het spel, of gaat het hier om echte liefde? Haar tegenspelers Mike Faist (West Side Story) en Josh O’Connor (The Crown, La Chimera) zijn minstens zo overtuigend in hun rol als beste vrienden/rivalen. Alle drie worden ze door Guadagnino in beeld gebracht alsof ze uit marmer zijn gebeiteld.

Alles uit de kast

De hele film voelt verfrissend, zowel qua beeld, als in geluid en dialoog. Vanaf het eerste moment volgen de flashbacks elkaar in rap tempo op, waardoor het verhaal een hoog energieniveau behoudt en een constante spanning blijft opbouwen. In elke scène is deze spanning voelbaar, of het gaat om de seksuele ondertoon tijdens het delen van een churro, of de intensiteit van een tenniswedstrijd waar Art en Donald strijden om Tashi’s aandacht. Luca Guadagnino haalt dan ook alles uit de kast om de kijker te prikkelen: van bizarre point-of-view (POV) perspectieven tot eindeloze slow-motion beelden waarbij je het zweet kan ruiken. Samen met de dreunende technosoundtrack van Trent Reznor & Atticus Ross (bekend van onder andere de soundtrack van The Social Network) is deze film een sexy shot adrenaline die je van begin tot eind niet loslaat.

Challengers is een rave, een rollercoaster, en boven alles een geslaagd intens drama. Luca Guadagnino levert een werk af dat tegenwoordig zeldzaam is in Hollywood: een originele film met een grote ster, die op alle fronten zowel verfrissend als uniek voelt. Tijdens een recent interview vatte de regisseur de film (iets genuanceerder dan de eerdere beschrijving aan de componisten) perfect samen: ‘Like an ice cold soda on a hot summer day’. Een ice cold soda met een bite, die nog lang blijft nabruisen.