The Bloody Beetroots

Op feesten en partijen is het alter ego van Rifo, bij live- en dj-sets vergezeld door dj Tommy Tea, inmiddels niet meer weg te slaan. Aan nummers als ‘Cornelius’, ‘Butter’ en vooral ‘Warp 1.9’ valt nauwelijks meer te ontkomen op de dansvloer. Het zijn tracks met snoeiharde baslijnen en beats die beuken, pompen en doorgaan tot het bittere einde. Muziek waar simpelweg op gedanst móét worden.

Gevarieerd menu

Hoewel deze nummers stuk voor stuk op het debuut te vinden zijn, mogen ze niet gezien worden als de rode draad van het album. De plaat is niet enkel en alleen gevuld met rauwe, heftige trommelvliesvreters. Integendeel, Romborama is meer dan dat. Waar The Bloody Beetroots op feesten vooral knalt, bieden ze op de plaat een gevarieerder menu.

Een van de gerechten op dat menu is ‘klassiek’. Het is op Romborama niet uitzonderlijk dat er een uitstapje gemaakt wordt naar deze muzieksoort. In ‘Have Mercy On Us’ weet Rifo op een uitzonderlijke manier kerkkoren, orgels en gregoriaanse zang te vermengen met een vrij stevige bas en een melodie die sterk doet denken aan de Franse tak van de electro. Dit is echter niet het enige nummer waarop hij klassieke muziek aanboort als bron van inspiratie. Ook ‘Butter’ en ‘House No 84’ bevatten klassieke elementen als strijkers in combinatie met stevige baslijnen en een fijne riedel.

Daarnaast zijn er ook vlagen van punk en zelfs pop te horen op de schijf. ‘2nd Streets Have No Name’ is een goed voorbeeld van een lekkere poppy song. Onder begeleiding van een rustige drum en vrolijk hoge tonen zingt gastartiest Beta Bow je met vervormde stem gedurende het hele nummer toe. Het benadert de rand van zoetsappig, maar blijft keurig binnen de perken.

Geleid projectiel

Dit gezegd hebbende, mag je echter niet vergeten dat het wel The Bloody Beetroots is waarnaar je luistert. Welkome uitstapjes naar andere genres mogen overvloedig aanwezig zijn, ook op Romborama doet The Bloody Beetroots waar ze goed in zijn: het huis van de luisteraar op zijn grondvesten doen schudden. De elektronische chaos van bijvoorbeeld ‘Thelonius’ en afsluiter ‘Anacletus’ maakt van de plaat een tot in de details uitgewerkt geleid projectiel. Een van de toppunten op dit gebied is ‘It’s Better A DJ On 2 Turntables’. Wat op het eerste gehoor een compleet ongestructureerde bak herrie met door elkaar lopende bassloops lijkt, blijkt na een tweede luisterbeurt een druk en luidruchtig, maar wel synchroon en kloppend geheel.

Met Romborama heeft Rifo een pareltje afgeleverd dat zelfs de doorgewinterde Beetroots-liefhebber nog zal weten te verrassen. The Bloody Beetroots is geen dertien-in-een-dozijn electroartiest, maar een veelzijdig duo dat niet terugdeinst voor uitdagingen en probeersels. De weg is nog lang, maar wanneer deze in dezelfde lijn en hetzelfde tempo wordt voortgezet, is het niet ondenkbaar dat de Beetroots in een adem genoemd gaat worden met grootheden als Justice en Daft Punk.