Beter af in Japanse handen
Hollywood heeft de afgelopen jaren niet stilgezeten wat Godzilla-producties betreft. Twee films, een cross-over met King Kong (waarvan het vervolg binnenkort zal verschijnen), en een serie. Met Godzilla Minus One is het iconische monster weer terug in Japanse handen. Is dit een welkome afwisseling of draagt het alleen maar bij aan de Godzilla-moeheid? Je leest het hier.
Het verhaal begint in Japan, 1945. De oorlog is net voorbij en het land is in rouw. Langzaam begint de wederopbouw. In de nasleep van de atoombommen verschijnt het reusachtige monster. Het land dat al op een dieptepunt zat, krijgt nog een ramp te verduren. En in die chaos begint het verhaal van Koichi Shikishima, een kamikazepiloot, schuldig aan desertie tijdens de oorlog. Verrassend genoeg is dit verhaal het meest meeslepende en overtuigende element van de hele film. Regisseur Takashi Yamazaki bewijst dat de nadruk bij een Godzilla-film niet noodzakelijk op epische gevechten tussen monsters en grootschalige vernietiging hoeft te liggen. Het verhaal heeft vanaf de eerste scènes al emotionele diepgang en een volwassen karakter. Bekende thema’s als opoffering, traumaverwerking en eer vormen de rode draad van de film. Het is een verhaal met memorabele personages, vurig vertolkt door de bijzonder getalenteerde cast. Dit verhaal gaat niet over monsters. Het gaat over mensen.
Een nieuw perspectief
En dit perspectief werkt bijzonder meeslepend, wat grotendeels te danken is aan de technische kant van deze productie, met name de cinematografie. Cinematografie draait om het opbouwen van spanning, zeker bij films in deze categorie. Bij films als Godzilla (2014) en King Kong (2005) wordt de spanning opgebouwd door het grote wezen langzaam en slechts gedeeltelijk in beeld te brengen. In zulke opbouwende shots is dan een gebouw of een handvol mensen in hetzelfde shot te zien, zodat de kijker referentiemateriaal heeft. Het beeld is beperkt, maar het wekt de illusie op van iets reusachtigs. Godzilla Minus One doet het anders. Het camerawerk bouwt weinig spanning op voor Godzilla zelf, die vrij snel in zijn volledigheid te zien is. Alleen volgt de camera, net als het verhaal, het perspectief van de geliefde personages. Zo wordt zowel de grootsheid van Godzilla als het gevaar dat hij vertegenwoordigt op een overtuigende manier in beeld gebracht. Het verbluffende sound design en de schitterende visuele effecten maken die impact alleen maar groter.
Niet episch genoeg?
Is dit hoe een Godzilla-film hoort te zijn? Of zijn de liefhebbers van de eerdere Amerikaanse films hier niet over te spreken? Gezien de zeer positieve ontvangst lijkt het antwoord meer te neigen naar het eerste. Hoewel een epische titanenstrijd à la Pacific Rim (2013) uit blijft, voelt Godzilla Minus One significant minder leeg dan de Hollywoodproducties van de laatste jaren, zeker wat betreft de personages. Het perspectief op Godzilla is ook radicaal anders. Waar hij in eerdere films als een soort redder werd gezien, is hij in Minus One de grote antagonist. Daarnaast zorgt de nadruk op drama tussen personages ervoor dat de epische derde acte meer panache krijgt en nog beter tot zijn recht komt. De hoeveelheid negatieve reviews zal hoogstwaarschijnlijk zeer klein blijven.
Prijs-kwaliteit
Godzilla Minus One is een van de beste films van het jaar. Zowel de technische als de narratieve elementen staan als een huis. Het verhaal is meeslepend, de personages overtuigend, en de hele film bouwt op tot een spectaculaire finale. Het sound design, de cinematografie, de visuele effecten: het vakmanschap spat van het scherm af. En dat alles voor een luttele 15 miljoen dollar. Even ter vergelijking, het budget voor Indiana Jones and the Dial of Destiny was 295 miljoen. Het is te hopen dat de productie van Godzilla-films vaker in Japanse handen zal vallen. Wie liever een grote titanenstrijd wil aanschouwen, kan beter wachten tot de release van Godzilla x Kong: The New Empire in april 2024.
