Meer dan louter bloemen

Het is nacht. Een trein raast met een oorverdovend geluid achter de volkstuintjes langs, uit een container klinkt klassieke muziek. Uit de container komt een man, gevolgd door zijn hond. Het weerbericht van het KNMI voorspelt een zonnige dag. De man en zijn hond lopen naar het hek, openen die en keren terug naar de container. Een andere man op een motor komt aangereden, zet zijn voertuig naast zijn huisje, gooit een leeg, platgedrukt blikje bier tegen de iets verder geparkeerde camper aan en verdwijnt in het huisje. Een luide bas dreunt tegen de klassieke melodieën in.

Welkom op volkstuincomplex Louterbloemen. Het publiek wordt een uur lang uitgenodigd tot ongegeneerd voyeurisme terwijl een tijdsbestek van twee dagen nagebootst wordt. In die twee dagen is het een komen en gaan van personages – acht in totaal, de hond niet meegerekend – die ieder hun eigen ding doen. De travestiet in de camper wast het dakraam onder het zingen van ‘Que Sera, Sera’, de maatschappelijk werkster maakt haar dossiers op en de operazanger even verderop heeft zijn handen vol aan het in de gaten houden van zijn dementerende moeder.

Lichtelijk langdradig

Ondanks dat er veel te zien is, duurt de introductie van de personages lang, misschien wel té lang. Dat heeft er mee te maken dat de personages typetjes zijn en niet boven dat typische uitstijgen. De man op de motor houdt van bier drinken, is homofoob, asociaal en houdt van bonkmuziek. Een meisje met de hippienaam Kraal draagt psychedelische prints en heeft – naar haar exhibitionistische semi-stripteases in haar glazen kaswoning te oordelen – een losse seksuele moraal. Als aan het einde van de tweede dag de caravan het terrein op komt gereden, ben je als kijker blij dat er een confrontatie aan zit te komen. Die confrontatie komt er echter in het tweede uur van het stuk niet. Verbroedering in het kamp van de volkstuinbewoners evenmin. Nadat de caravanbewoners het complex verlaten hebben voor een gezellige wandeling, komen de acht volkstuinbewoners gezamenlijk naar de caravan kijken. Ze kijken alsof ze een ufo aan het bestuderen zijn. Toch is er nog steeds amper onderling contact: zelfs als zeven man en een hond zich in de caravan proppen, blijven ze afzijdig van elkaar. Helemaal aan het eind lijkt er sprake te zijn van contact, maar als de dementerende moeder een verhaal begint over haar tijd als pilote, wordt haar toch nog toegesnauwd dat ze haar kop moet houden.

Absurd realistisch
De personages van Louterbloemen worden heel secuur neergezet, met veel oog voor detail. Het decor is dan ook een plaatje en alles klopt. Dat maakt het echter ook weer erg statisch en surrealistisch, je wordt je er als kijker erg bewust van dat je niet naar echte mensen zit te kijken.

Vooral de eerste helft van het stuk is een goed doordachte compositie van stilte, iets dat in de wereld van het theater natuurlijk allesbehalve gewoon is. Dat maakt de voorstelling vooral tot een interessant experiment: werkt het als er op het toneel geen sprake is van monologen of dialogen? Of dat het geval is, zal iedere toeschouwer voor zich moeten beslissen.

Louterbloemen is tot 9 mei te zien in de grote zaal van het Appeltheater.