Romeo en Julia

Origineel was het idee in ieder geval niet om dit liefdesdrama weer eens uit de kast te trekken. Vele toneelgroepen waagden zich eerder aan deze van oorsprong Franse productie en slechts zelden konden de vele varianten mij bevredigen. De voorstellingen waren vaak nogal saai, er werd slecht in geacteerd of het ontbrak aan originaliteit. Aan regisseur Redha de schone taak om het nu eens anders aan te pakken.

Flikflakken

En dat heeft hij gedaan. Romeo en Julia is een modern jasje gestoken en trekt nu na een zegetocht in Frankrijk, Canada en België door ons land. Dit muziekspektakel is groots aangepakt. Ruim dertig mensen die op het toneel zingen en dansen op hippe muziek. De blauwe Montecchi’s (de familie van Romeo) gaan de rode Capuletti’s (de familie van Julia) regelmatig te lijf en dat zorgt voor chaos. Dat kan ook niet anders als er zoveel mensen op het podium staan. Vrouwen die met hun lange haren wapperen, mannen die de ene flikflak na de andere maken, vrouwen die elkaar het haar uit het hoofd trekken, en mannen die er lustig op los trappen. De voorstelling is voortdurend in beweging en dat is in het begin leuk om naar te kijken, maar bij belangrijke scènes hadden de overige acteurs wel een stapje terug mogen doen zodat de handelingen beter zichtbaar waren, bijvoorbeeld tijdens het duel en de dood van Mercutio.

Het dansen staat centraal in deze musical. Er worden verschillende stijlen gebruikt. En eerlijk is eerlijk: het is een lust om naar te kijken. De choreografie zit ontzettend goed in elkaar en de timing van de dansers is perfect. Dat, in combinatie met de moderne bombastische muziek, maakt deze musical extra toegankelijk voor jongeren.

Jip en Janneketaal

Maar wat is er met de teksten gebeurd? Is Shakespeare zware kost? Nee hoor: “Want Romeo houdt van Julia”. De meeste teksten zijn zo kinderlijk eenvoudig dat het tenenkrommend is. En het erge is dat die zinnetjes dan ook nog een aantal keren herhaald worden in een liedje. Johan Verminnen, die de love-songs naar het Nederlands vertaalde heeft slechts een paar mooie, gevoelige poëtische zinnen over gelaten. Het is te hopen dat Gerrit Komrij het beter doet met zijn vertaling voor de toneelgroep Amsterdam, die in maart ook nog eens met een Romeo en Julia aan komt zetten. Het verhaal in de moderne productie van Musical Hall wordt verder niet netjes uitgewerkt. Ze vonden het niet nodig om alle delen van het verhaal mooi af te ronden en stapten soms wel erg snel over bepaalde kwesties heen. Ze besteden liever aandacht aan te lange liedjes waarin de liefde in korte eenvoudige zinnen wordt bezongen.

Echt slecht wordt er niet geacteerd in deze musical, maar het is ook niet fantastisch. Ze leven zich wel allemaal goed in in hun rol en zijn het sterkst in de gevoelige, tragische scènes. De zang is middelmatig, maar niet vervelend om naar te luisteren (gelukkig ook maar, want er zijn maar een paar momenten tijdens deze voorstelling waarin niet wordt gezongen). De hoofdrollen zijn weggelegd voor Davy Gilles (Romeo) en de Nederlandse Jennifer van Brenk (Julia), die het er redelijk van af brengen als liefdespaar, maar niet van het podium af sprankelen. Opvallend is de rol van de witte dood die meedanst in het verhaal. Het symbool van het naderende onheil wordt goed gebracht. Daarentegen valt Ben Cramer, in de rol van broeder Lorenzo, een beetje tegen. De hele groep (met zowel Belgische als Nederlandse acteurs) is overwegend jong en ik ben er van overtuigd dat we een aantal van hen over een paar jaar nog eens terug zullen zien.

Inhoud

De musical Romeo en Julia ziet er gelikt uit. Een degelijk Italiaans decor, mooie kostuums en een prachtige choreografie maken de voorstelling vooral een lust voor de ogen. Maar kom op zeg, dat is niet het enige waarvoor je naar de voorstelling Romeo en Julia komt kijken. Waar zijn die prachtige teksten? Het is ze gelukt om het publiek te verrassen met hun dansshow met power, maar ze hebben zichzelf verloren in de inhoud. Laat Shakespeare maar slapen.

Romeo en Julia is nog tot en met 4 april te zien in Nederland.