Rabbit-Proof Fence

Australië, 1931. De blanke autoriteiten hebben een missie, namelijk het ‘wegfokken’ van de inheemse bevolking van Australië, de aboriginals. Onder leiding van A.O. Neville (Kenneth Branagh) worden kinderen van aboriginalmoeders en blanke vaders – of andersom – in zogenaamde heropvoedingskampen geplaatst. Zo ook Molly, Daisy en hun nichtje Grace. De meisjes vinden het er verschrikkelijk en het is de veertienjarige Molly die uiteindelijk beslist dat het zo wel genoeg is: ze gaan naar huis, al moeten ze lopen. Met de autoriteiten en de aboriginalspeurder ‘Tracker’ op hun hielen beginnen de meisjes aan een tocht van ruim 2400 kilometer dwars door het barre landschap van Australië. Hun enige houvast is het ‘rabbit-proof fence’, een hek bedoeld om de Australische konijnen in toom te houden. Bedenk hierbij dat dit alles gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, en je hebt een sterk en indrukwekkend plot.

Indrukwekkend

Voor de mensen die zich afvragen of een film over drie meisjes die dwars door Australië naar huis lopen niet verschrikkelijk saai is: het antwoord is nee. Rabbit-Proof Fence is een indrukwekkende film. En dat is vooral te danken aan de acteerprestaties van de cast. Naast Kenneth Branagh als de arrogante Mr. Neville (of zoals de meisjes hem noemen, Mr. Devil) zien we de jonge Everlyn Sampi in haar eerste filmrol als de moedige Molly. Zonder veel woorden lukt het haar toch veel te zeggen en dat werkt erg goed. Na een half uur vraag je je te sterk af hoe het de meisjes zal vergaan en leef je zo met Molly en de andere meisjes mee dat je wel zult moeten blijven kijken.

Racistische leuzen

Rabbit-Proof Fence behandelt één van de zwartste pagina’s uit de Australische geschiedenis, maar doet dit op een heel sobere en persoonlijke manier. De film draait echt om het lot van de meisjes en dus niet om het moraal. Racisme speelt zeker een grote rol, maar het knappe aan Rabbit-Proof Fence is dat het thema altijd subtiel op de achtergrond blijft. Je zult de arrogante Mr. Neville dus nooit racistische leuzen horen schreeuwen aan het adres van aboriginals, maar in zijn manier van doen en zijn uitspraken komt duidelijk naar voren hoe de blanke Australische overheid er in die tijd over dacht. En dat is vaak moeilijk te geloven anno 2004.

Soundtrack

Grote ster van Rabbit-Proof Fence is zonder twijfel de muziek. Zanger/componist Peter Gabriel maakte geen gebruik van grootschalige orkesten of andere toeters en bellen, maar kwam met een sobere maar veelzeggende soundtrack geïnspireerd door originele aboriginalmuziek. De muziek sluit naadloos aan bij de beelden en weet de film een heel eigen sfeer te geven.

Film met een hart

Regisseur Philip Noyce (Patriot Games, The Bone Collector) is er met Rabbit-Proof Fence in geslaagd een ontroerende film te maken die op geen enkel moment sentimenteel wordt. Zowel film als soundtrack werd al overladen met prijzen, wat mij betreft zeker terecht. Want door de goede cast, het indrukwekkende verhaal en de prachtige muziek is Rabbit-Proof Fence uiteindelijk een film geworden met een hart.