Scandinavische retrogeluiden met jazzy variaties

De Zweedse band Dungen staat voornamelijk bekend om zijn psychedelische gitaarliedjes, om de dikke knipoog naar de jaren zestig. Deze kwalificatie gaat echter niet zomaar op voor de meest recente plaat, 4. Hoewel het retrogeluid van Dungen onmiskenbaar is, zijn er op dit album ook veel verwijzingen naar folkpop en zelfs jazz te vinden. Slaat Dungen nieuwe wegen in en weet de band het heftig klevende psychedelische rocklabeltje van zich af te schudden?

Onder leiding van het muzikale brein achter Dungen, Gustav Ejstes, brengt de band met deze muzikale zoektocht zijn vijfde studioalbum uit. Voor de opnames van 4 verzorgden de muzikanten met wie Ejstes normaliter live optreedt ook de begeleiding. De belangrijkste verschillen in de samenstelling zijn dat Ejstes zijn gitaar aan de kant heeft gelegd en diens partijen werden overgenomen door Reine Fiske. Ejstes heeft nu vanachter de toetsen de touwtjes in handen. Ook nieuw is de komst van drummer Johan Holmegard.

Zwoele zomerjazzhit

Dat er binnen de band het een en ander veranderd is, is goed merkbaar. Zodra de intro van het openingsnummer ‘Sätt att se’ begint, weet je het zeker. Dat dwingende geluid van de viool, de overheersende pianoklanken in combinatie met de relaxte percussie op de achtergrond doen meteen aan een zwoele zomerjazzhit denken. Als dan de slepende, nasale zanglijn van Ejstes zijn intrede doet, wordt deze gedachte alleen maar versterkt. Hetzelfde jazzy folkgeluid is ook te horen op ‘Ingenting är sig likt’, waarin Ejstes tijdens de uithaal in het refrein bijna uit de bocht vliegt. Het eerste echte brute gitaargeweld is te horen op het vierde nummer van de plaat, ‘Samtidigt 1’. Net als je denkt dat je in een instrumentaal loungeparadijs bent beland, knalt de gitaarintro de huiskamer in. Daaag panfluitmelodie en hallo Jimi Hendrix-gitaarsolo. Dit is Dungen zoals we de band kennen van hun debuutplaat uit 2001.

De diversiteit van de nummers op dit album komt niet uit de lucht vallen. Ejstes groeide op in een muzikale familie in een Zweeds dorpje en begon al vroeg met zijn eigen zoektocht naar muzikale mogelijkheden. Zo had hij naar eigen zeggen een duidelijk afgebakende hiphopperiode tijdens zijn tienerjaren en draaide hij de folkplaten van zijn vader helemaal grijs. Deze veelzijdigheid is zeker terug te vinden op 4, een plaat waarop geen enkel voorspelbaar nummer te vinden is. Voor Dungen zelf is het wellicht geen vernieuwende muziek, maar voor hen die de band nog niet kennen, is dit het moment om jezelf eens te laten verrassen.

Verrassende variatie

Dungen komt niet helemaal af van het hardnekkige, en enigszins terechte, psychedelische rocklabel, maar dit album is gelukkig wel een prettige variatie op hun handelsmerk. De relaxte, folkachtige liedjes zijn een fijne afwisseling te midden van het nog altijd aanwezige gitaargeweld en de dromerige instrumentale nummers krijgen veel aandacht. Zo staat Dungen toch nog met één been in de jaren zestig, terwijl het andere been voor de nodige en verrassende variatie zorgt.