Profeet van de dance lijkt uitgeblust

Er zijn weinig producers van dance die kunnen zeggen dat ze al ruim drie decennia meegaan. Jean-Marc Cerrone, beter bekend zonder zijn voornaam, is een van de weinigen. In de tweede helft van de jaren zeventig liet hij voor het eerst van zich horen met zijn succesvolle debuutalbum Love in C Minor. Samen met Giorgio Modorer creëerde hij een nieuw genre: de elektronische dance, gebaseerd op de funky disco uit de jaren zeventig. De grote Franse dansscene uit de jaren negentig met Daft Punk en Cassius als voorbeelden, werd gebouwd op de fundamenten die Cerrone heeft gelegd, en rond de eeuwwisseling werd het werk van Cerrone gulzig geadopteerd door discodance acts als Modjo, Moloko en Madison Avenue. Ook Amerikaanse en Britse producers als Armand van Helden en Joey Negro behoren tot Cerrone’s discipelen. Zijn invloed is dus enorm, maar is een album van Cerrone anno 2008 nog steeds actueel of klinkt het belegen?

Bij het beluisteren van Love Ritual is het overduidelijk waarom Franse producers als Modjo en Bob Sinclair verklaarden dat Cerrone een van de grootste invloeden op hun werk is geweest. De muziek van Love Ritual klinkt namelijk vrijwel hetzelfde als de muziek ten tijde van de doorbraak van deze producers. Bij haast elk van de veertien nummers krijg je een flashback naar de dance van een jaar of acht geleden. Na elk nummer verwacht je een track als ‘Groovejet’ van Spiller of Modjo’s ‘Lady’.

New Age

De hele cd is doordrenkt met muzikale invloeden van een decennium geleden. Overal hoor je veel synthesizers, ritmische gitaartjes en hoge, meerstemmige vocalen ondersteund door een elektronische variant van een drumpartij uit de disco van de jaren zeventig. Ter accentuering van Cerrone’s invloeden uit vergane tijden is zelfs het gitaartje van ‘Without Love’ van The Doobie Brothers van stal gehaald. Ook is er een aantal flashbacks te horen naar de in de jaren negentig populaire kruisbestuiving tussen dancemuziek en new age muziek. ‘X-XEX’, dat gemaakt lijkt te zijn als achtergrondmuziek tijdens een pornofilm, doet samen met ‘Women in Love’ sterk denken aan new age klassiekers als Era’s ‘Ameno’ of ‘Sadeness’ van Enigma.

Tien jaar te laat

Het is natuurlijk niet verboden om muziek te maken in een genre dat al ruim over zijn hoogtepunt heen is. Niet alles kan vernieuwend of revolutionair zijn. Maar de producties voegen niets toe aan wat er al is, elk van de veertien nummers klinkt volstrekt overbodig. Ze zijn niet eens slecht bedacht of ondermaats geproduceerd, ze zijn alleen tien jaar te laat gemaakt. Bovendien is het vuur en de energie die Cerrone in klassiekers als ‘Striptease’ en ‘Give me Love’ wist te stoppen volledig verdwenen. De woorden ’tijd voor pensioen’ klinken respectloos, zeker voor iemand die zo veel heeft betekend voor de ontwikkeling van elektronische muziek. Maar stiekem denk je het wel…