Murray produceert zijn matige derde

Summer at Eureka klinkt vlakker, slomer en minder catchy dan zijn voorgangers.

Vooral in thuishaven Australië geniet de 38-jarige Pete Murray veel bekendheid. Al zijn albums behaalden daar de hoogste positie in de hitlijsten. In Nederland wordt de artiest alleen door alternatieve radiostations opgepikt. Het nummer So Beautiful van zijn debuut Feeler werd in 2006 een bescheiden radiohitje en hetzelfde geld nu voor You Pick Me Up, afkomstig van zijn laatste album. De eerste twee albums van Pete Murray, Feeler (2004) en See the Sun (2005), zijn verzamelingen catchy nummers die het midden houden tussen de zomerpop van Jack Johnson en de singer-songwriter softpop van John Mayer. Feel good muziek kort gezegd. Op de eerste twee albums was een goede balans te horen tussen rustige popliedjes en meer up-tempo uithalen, waardoor deze ook na meerdere luisterbeurten de moeite waard bleven.

Liefdesliedjes

~

Op Summer at Eureka probeert Murray echter te geforceerd een ‘relaxte zomerse Jack Johnsonsfeer’ neer te zetten. Als gevolg krijgen de zoete popliedjes te veel de overhand, zodat de cd lastig doorheenkomen wordt. Opener Chance To Say Goodbye en derde track You Pick Me Up weten mijn aandacht nog vast te houden, daarna glijdt hij langzaam weg. Silver Cloud, This Game, Never Let the End Begin, Summer at Eureka en King Tide klinken eigenlijk allemaal hetzelfde. Akoestisch begeleide rustige gitaarpopnummers om op mee te knikken. Op zich niks mis mee, maar na de tweede wordt het toch wel erg droog en gezapig.

Ook tekstueel biedt de derde van Murray weinig houvast of diepgang, bijna alle nummers zijn liefdesverhalen of vertellen over de zon en de zomer. Hij wijkt weinig af van geijkte paden waar hij dat eerder nog wel deed. Een vlotter nummer als Sugar kan het geheel niet meer redden. Dieptepunt van de cd is afsluiter Happy Ground waarin een kinderkoor tot vervelens toe de woorden ‘happy ground’ blijft herhalen. Murray lijkt in zijn gelukzaligheid doorgeslagen naar de verkeerde kant, waardoor Summer at Eureka een vrij sloom geheel is geworden waarop weinig te beleven valt.

Te relaxt

Summer at Eureka mist de catchy nummers die vooral op Murrays eerste nog wél de overhand hadden, met nummers als Tonic en Lines. Door het grote aantal rustigere nummers wordt het geheel ook vocaal eentonig. Op Feeler hoorde je verschillende stemgeluiden van de zanger wat het geheel afwisselend hield. Summer at Eureka heeft dit niet en wordt daardoor sneller monotoon. De cd is een melancholische verzameling liefdesliedjes geworden die iets te graag ‘relaxt’ wil zijn. Murray had de productie van het album misschien toch beter kunnen overlaten aan een specialist die wellicht meer diepgang in het geheel had kunnen brengen. Iets wat nu geheel ontbreekt.