Echte liefde tussen echte mensen

Kahlo en Rivera waren omstreden omdat zij zeer actief waren in de Mexicaanse Communistische Partij (PCM). Aan dit lidmaatschap kwam een einde nadat zij de Russische revolutionair Leon Trotski in huis opvingen nadat hij de Sovjet-Unie was ontvlucht. Frida Kahlo was een kleine, grillige, levendige en strijdbare vrouw met een lichamelijke handicap die was veroorzaakt door een zwaar busongeluk. Diego Rivera was twintig jaar ouder. Hij was een dikke, lelijke, excentrieke en onverbeterlijk rokkenjager. De Olifant en de Duif geeft in korte scènes een beeld van hun turbulente relatie en wil aantonen dat liefde uiteindelijk overwint.

Liefdespaar

In enkele korte scènes volg je  het echtpaar vanaf hun eerste ontmoeting, je ziet ze ruzie maken, verliefd zijn, de liefdevolle aanrakingen en uiteindelijk staat Rivera weer alleen op de vloer nadat Kahlo dood is. De karakteristieke uiterlijke kenmerken van Kahlo en Rivera zijn door de acteurs achterwege gelaten. Woudenberg en Remijn spelen niet Rivera en Kahlo, Woudenberg en Remijn zíjn een echtpaar. Op de vloer staan twee echtlieden met dezelfde liefdesgeschiedenis en dezelfde naam als het kunstenaarsduo. Remijn veegt teder haar lipstick van de mond van Woudenberg, haalt een speld uit zijn jas en zet tijdens het praten zijn kraag goed. Woudenberg kijkt op momenten liefdevol naar zijn toneelechtgenote en raakt haar soms even aan. Deze lichte vluchtige aanrakingen en de alledaagse intimiteiten tussen geliefden, die beide acteurs terloops lijken te doen, overtuigen dat het publiek kijkt naar een echt liefdespaar en niet twee acteurs die de geschiedenis van een ander echtpaar naspelen.

Animaties

De scènes worden ingeleid en afgewisseld door verschillende kitscherig schilderijen van Kahlo, die elk apart door videokunstenaar Jan Woudenberg zijn bewerkt tot een simpele animatie. Zo is Kahlo’s schilderij van twee zittende vrouwen bewerkt tot een animatie waarin de vrouwen via twee kloppende harten met elkaar zijn verbonden. Het schilderij leidt de scène in waarin een woedende Kahlo Rivera verbiedt nog langer de affaire met haar zusje Christina voort te zetten. De animaties lijken te functioneren als toneelaanwijzingen, zodat het publiek weet waar de scène zich afspeelt en waar het over gaat. Tijdens de kleine decorveranderingen tussen de scènes leiden de animaties slim de aandacht van het publiek af. Het toneelbeeld bestaat uit twee fauteuils die af en toe opzij worden geschoven om plaats te maken voor een ziekenhuisbed of een lege vloer. 

Sterke duif

De afwisseling van korte kernachtige scènes met de animaties houden je aandacht vast en geven Kahlo en Rivera meer karakter. Remijn zet Kahlo neer als een sterke vrouw. Met haar krachtige uitstraling en harde stem lijkt zij de grote Rivera onder de duim te hebben. Rivera stond bekend als een vrouwengek, maar door de manier waarop Woudenberg hem neerzet wekt hij eerder medelijden op. In de persoon van Woudenberg is Rivera een grote vriendelijke reus, die ondanks zijn vele affaires zijn vrouw op handen lijkt te dragen en haar alles wil geven wat ze hem vraagt. In zijn uitspraken klinkt tussen de regels naïviteit door. Zo praat hij zijn affaire met Christina, het zusje van Kahlo, goed door te zeggen dat het hen vooral te doen was om troost. ‘Zij had troost nodig en ik ook. Het stelde niet veel voor.’ Hij zegt het op een toon die in niets doet denken aan een gladde rokkenjager. De acteurs slagen er goed in om de liefdesgeschiedenis van het kunstenaarsechtpaar te vertellen zonder in karikaturen te vervallen.

De Olifant en de Duif  is een heerlijke voorstelling waarbij je je even kunt verliezen in de relatie tussen twee mensen. Door het uitgeklede decor lig de nadruk op de tekst en het samenspel van de acteurs. Woudenberg heeft een vorm gevonden waarin de intimiteit tussen de acteurs wordt blootgelegd, zonder dat de toeschouwer zich er ongemakkelijk bij voelt.

De Olifant en de Duif is nog te zien t/m 24 mei.