Fantastische line-up
Een festival in het centrum van Rotterdam, met op meer dan tien locaties muziek, theater, videokunst, schilderijen, slaapkunstwerken, lezingen en optredens. Dat is wat Motel Mozaïque is. Dit jaar voor de achtste keer en alweer groter dan het jaar ervoor. Met te veel acts om op te noemen en zeker te veel om allemaal te zien (een heus luxeprobleem). Motel Mozaïque 2008 was een waar smulfestijn voor eenieder die geïnteresseerd is in welke vorm van kunst dan ook, maar in het bijzonder voor de muziekliefhebber.
Want muziek is er plenty op dit stadsfestival. In de geijkte concertzalen als Rotown en Lantaren, maar ook in kunstgaleries als TENT en in het Nederlands Architectuur Instituut. En dat is de meteen de charme van het festival (naast het feit natuurlijk dat je in twee dagen tijd uit meer dan dertig artiesten kunt kiezen). Je ziet plekken van de stad waar je nog nooit geweest bent, en waar je normaal nooit zou komen.
Buiten kunst zien en horen, kun je er ook in slapen. Ieder jaar is er een centraal thema en dit jaar was dat ‘Clinique Mozaïque’, aandacht voor gezondheidszorg. De organisatie borduurde in de praktijk ook voort op dat thema, en maakte het bijvoorbeeld mogelijk om in het ziekenhuis (Erasmus MC) te overnachten.
8WEEKLY keek vrijdag 11 en zaterdag 12 april rond op Motel Mozaïque en maakte een selectie van bekende en minder bekende artiesten.
The Helio Sequence |
A Fine Frenzy |
Alela Diane |
Jana Hunter |
The Dø |
dEUS |
Simone White |
Efterklang |
Foy Vance |
Goldfrapp
Stijl: Indiefolk, neigend naar post rock
~
Stijl: Lieve-meisjes-piano-pop
Van wie is dat zachte stemmetje in de muziek van CSI: New York? Precies, Alison Sudol, zangeres en boegbeeld van A Fine Frenzy. De roodharige pianiste die met haar twee bandgenoten breekbare liedjes speelt, was op haar plaats in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Door het weinige licht en de zwarte gordijnen hing daar een intieme sfeer, een beetje een huiskamergevoel. Een gevoel dat aansloot bij de nummers van A Fine Frenzy. Toch moet je hier geen uren naar luisteren. Even ter indicatie. Het beste nummer is nog steeds is nog steeds het eerste nummer dat ze ooit schreef: Almost Lover. Een schitterend nummer, maar toch we hadden graag wat meer progressie gezien. Sudol mag dan in de smaak vallen bij de Amerikaanse televisie-industrie, om in de muziekwereld echt iets te willen betekenen, moet ze proberen met iets meer lef muziek te maken. Het gevaar met dit soort zangeressen is dat ze allemaal op Tori Amos lijken, maar dan zonder durf en met minder talent. En ook A Fine Frenzy weet niet uit die categorie te komen.
Stijl: Folk, country
Country heeft bij velen een slecht imago en dat is geheel onterecht. Levend bewijs dat deze stroming springlevend is, en een groot publiek kan aanspreken, is Alela Diane. In een overvolle ‘grote zaal’ van de Rotterdamse Schouwburg zong zij haar liedjes over “mountains” en “canyons“. Zelf op gitaar en begeleid door banjo en mandoline. Typische countrynummers door typische countrymensen. Inclusief leren kleding en snorren die doorlopen tot onderaan de kin. Grote verrassing was dat Mariee Sioux de laatste nummers meezong. Dat bracht het aantal zangpartijen op vier, plus drie melodielijnen van de snaarinstrumenten. In totaal dus zeven melodielijnen door elkaar heen. En dat zonder aan strakheid te verliezen. Petje af. Veel afwijken van haar plaat deed Diane niet, maar het album is sterk genoeg om precies zo live te brengen. Ook voor alle niet liefhebbers van country: een aanrader.
Stijl: Singer-songwriternoise
In de pikdonkere Lantaren speelde Jana Hunter haar duistere nummers, begeleid door haar I-Podband. Klinkt spannend, is het niet. De I-Podband houdt niet meer in dan vreselijke krassende muziek, afgespeeld via haar I-Pod. Het optreden was een rommelig, oorverscheurend geheel, waar je met moeite langer dan een kwartier naar kon luisteren. De mensen liepen dan ook bij bosjes weg. Toch waren er aanvankelijk hoge verwachtingen. Hunter is namelijk geadopteerd door het label van Devendra Banhart en werkte onder andere samen met Viking Mozes en Coco Rosie. Dat zou toch iets moeten betekenen. Helaas, in Rotterdam kwam het er niet uit. Dat Hunter wel degelijk muziek kan maken bleek aan het einde van het optreden. De techniek liet haar in de steek en ze ging verder zonder I-Pod. Zo alleen met zang en gitaar werd het einde van de show het hoogtepunt van het optreden. Jammer dat niet veel mensen dat hebben meegekregen.
Stijl: Licht hysterische indierock
Ook bij The Dø waren de verwachtingen hoog. Dat bleek wel uit de flinke toestroom. Na een kwartier dringen bij de deur liep de zaal vrijwel direct vol. En teleurstellen deed het tweetal – en de naamloze, maar niet minder enthousiaste drummer – zeker niet. Live klinkt de muziek zelfs beter dan op plaat, en al bij het eerste nummer is de halve zaal aan het dansen.
De liedjes van The Dø zijn energiek, vrolijk, springerig en strak uitgevoerd. In een interview met 8WEEKLY beschrijven ze hun werk als “het leven zelf”. Bassist Dan: “Muziek maken is vrijheid. We kunnen doen wat we willen en bepalen hoe we het willen, zonder daar een vast recept voor te hebben.” Live straalde dat van het gezicht van de bassist af. Met een grote grijns rende hij op het podium heen en weer tussen microfoon en toetsen (zonder daarbij noten te missen), en schopte hij tegen de ‘percussiepaal’ (een ijzeren staaf met bellen en een tamboerijn). Zangeres Olivia is wat dat betreft zijn tegenpool. Koel bleef ze achter de microfoon staan en boog hooguit een paar keer door de knieën. Zo zong ze zonder moeite zelfs de hoogste uithalen van de nummers en weefde ze met haar stem het optreden aan elkaar. Want haar stem is de bindende factor in de muziek, zo erkende ook zanger Dan tijdens het interview. “Verder houden wij niet vast aan een bepaalde stijl, maar maken we dat waar wij zin in hebben.”
Stijl: een stijl op zich
~
Stijl: Lieve-meisjes-gitaarpop
Veel mensen zullen White kennen van Beep Beep, het nummer uit de Audi-reclame. Daarmee ken je eigenlijk haar hele oeuvre, want dat is wat White doet. Lieve gitaarliedjes maken en die vervolgens heel goed live vertolken. Breekbaar aan de ene, maar krachtig aan de andere kant en met minimale middelen. En met succes. Ieder nummer kon rekenen op een uitbundig gejoel in de goedgevulde TENT. Zeker de Nederlandse uitvoering van Beep Beep die ze zong “om het spannend te houden”, zo zei ze zelf, werd beloond met een lang applaus. White heeft niet veel nodig om in de concertzaal haar muziek en boodschap over te brengen. Een beetje te lief soms, dus luister met mate.
Stijl: Bizarre, bombastische soundscapes/composities
Wow. Meer hoeven we niet te zeggen. Wow. De mannen van Efterklang maken ondefinieerbare muziek van zeer hoge kwaliteit, en stortten dat in golven uit over het publiek. Volgestouwde composities, dat wel. Met viool, drum, bas, twee blazers, piano, acht vocalen, keyboard, twee gitaren, percussie (door bijna alle bandleden) en drumcomputers. Enigszins moeilijk te verteren soms, maar niet zo overdone dat het uit de hand loopt. Absoluut een van de beste acts van Motel Mozaïque. Ook de manier waarop de frontman contact zocht met het publiek was leuk. Met vaak onbegrijpelijke, maar zeer vrolijke opmerkingen sprak hij de luisteraars toe, en zond zo nu en dan een opgewekte knipoog de zaal in of haalde eens vrolijk de wenkbrauwen op. Op Motel Mozaïque hebben de mannen van Efterklang laten zien wat ze kunnen Om dat echt te kunnen ervaren, moet je deze band live zien.
Stijl: Soulvolle gitaarmuziek
~
Stijl: Sensuele electrorock met soul-invloeden
~
Motel Mozaïque is een prachtig stadsfestival, maar helaas is een van de centrale thema’s toch ‘dingen missen’. Niet alleen omdat zalen soms vol propvol zitten, waardoor het ‘one in, one out‘ systeem wordt gehanteerd, maar ook omdat er te veel te zien is in een vrij korte tijd. De vrijdag bijvoorbeeld. Gelijk met dEUS spelen The Dø, Mariee Sioux, Jamie Lidell, Pivot en Devotchka. Maak dan maar eens een keuze. Natuurlijk kun je voor een paar halve concerten gaan, maar dan loop je de kans in de rij te belanden. Overigens is de programmering opzettelijk zo vastgesteld. “Door meerdere grote bands tegelijk te boeken, verspreid je de drukte,” vertelde Motel Mozaïque-baas Harry Hamelink in een interview met 3 voor 12. “We beseffen wel degelijk dat dit een luxeprobleem is, want Motel Mozaïque had dit jaar gewoon een fantastische line-up. Dat je dan dingen moet missen is daarom niet eens echt een probleem, want je krijgt er altijd iets leuks voor in de plaats. Veel leuker dan naar de grote acts gaan (en dus naar volle zalen), is het bekijken van de acts waar je nog nooit van hebt gehoord. Want Motel Mozaïque is de plek bij uitstek om nieuwe muziek te leren kennen.”
