‘Niet stilstaan, altijd graven’

Silhouettes is jullie derde plaat. Was het een voorspoedige bevalling?

Gelukkig wel! De nieuwe plaat kwam snel, het voelde allemaal heel natuurlijk. Al was de opstartfase een beetje vreemd: halverwege de Drawing Circles-tour realiseerden we ons dat we toch echt nieuwe nummers moesten gaan schrijven. We gaven onszelf een deadline en eind januari vorig jaar zijn we begonnen met brainstormen. Dat liep soepel, maar al snel hadden we weer optredens staan. We moesten het schrijfgevoel toen weer even helemaal terugvinden. Een leermoment: volgende keer stoppen we gewoon helemaal met optreden om ons op nieuw materiaal te concentreren.

Hoe maakt Textures eigenlijk zijn nummers?

Aan het begin van de vorige tour hadden we al heel veel losse dingen, riffjes, stukjes zanglijn. Dan gaan we op een gegeven moment alles doorpassen, aankleden. We waken ervoor om een simpele optelsom te maken, het mag geen opeenstapeling van losse elementen worden. Het gaat ons om de spanningsboog binnen elk nummer: wat is de emotie die we willen raken, waar moet er een climax zijn? Soms tekenen we gewoon een lijn op een bord: welke kant gaan we op, wat voor gevoel past daar bij? Daar zijn we samen weken mee bezig, echt aan het analyseren.

Kun je jezelf dan nog wel echt verbazen, verrassen?

Dat kan alleen als je alle grenzen opengooit. Qua muziek was de laatste plaat die ons unaniem van de sokken blies Katatonia’s Great Cold Distance, alweer van een tijdje geleden. Films, boeken en gedichten, de natuur intrekken: daar halen we meer onze inspiratie uit.
Door dat vele analyseren wat we doen heb je heel snel dingen door en kun je muziek in een referentiekader plaatsen: ah, nu doen ze dat omdat ze daar naartoe willen. Maar het ijkpunt blijft toch de emotie erachter, zoals Jeff Buckley dat kon: alles eruit gooien. We proberen het voor onszelf spannend te houden door heel diep te gaan, echt te graven in onszelf en de mogelijkheden. In sfeer, sound, onderwerp, dynamiek.

En dan moet je het ook nog live kunnen brengen!

We oefenen veel en lang, want we streven ook een hoog doel na: het publiek geven wat op de cd staat. Dat is ultragelaagd. En we willen alles kunnen beheersen, niet sloppy zijn. Dus als een plaat af is staan we weer voor een nieuwe uitdaging: hoe gaan we dit vertalen naar een live situatie, hoe klinkt het dan net zo vet? Dus is het wederom oefenen geblazen…

Het lijkt wel topsport, enorm perfectionistisch. En toch noemen jullie Silhouettes ‘rock ’n roll’?

We houden absoluut van een feestje hoor. Met rock ‘n roll bedoelen we dat het geluid vuiger is, een combinatie van vuil en ruig. Silhouettes is geïnspireerd door Pantera: de songwriting is redelijk recht door zee, maar het zijn wel echt liedjes. We hebben geprobeerd al het overbodige uit de songs te slopen, zonder omwegen of franje. Cut the crap, less is more! Doordat we zoveel kleine dingetjes hebben geschrapt zijn de nummers ook emotioneler en dierbaarder geworden: ze gaan direct tot de kern, hebben meer impact. We stonden regelmatig met kippenvel in de studio: songs bleken ineens zowel bruut als mooi, op zichzelf staande wezentjes.

En de teksten?

Die zijn een stuk donkerder uitgevallen. Zoals het nummer Awake: dat gaat over vechten tegen de dood, niet willen opgeven. Ik ga niet precies het verhaal erachter vertellen, maar persoonlijk moet ik altijd denken aan de film Magnolia: aan die terminale man in bed, die scheldt en tiert en zoveel spijt heeft van de kansen die hij niet gegrepen heeft. We zorgen er altijd wel voor dat de teksten wat abstract blijven, dat iedereen er zijn eigen verhaal op kan loslaten. Dat is ook het mooie van kunst, je hebt eigenlijk twee richtingen. Het is prachtig als je precies weet wat er achter een kunstwerk zit, zoals bij Van Gogh: dát Zuid-Franse dorpje, díe gemoedstoestand. Maar het is ook mooi als je bijvoorbeeld een gedicht helemaal naar jezelf toe kunt trekken en op je eigen situatie kunt toepassen.

Remko, de nieuwe bassist, heeft zichzelf ook bewezen als cameraman/regisseur van de grappige studioreports die op Myspace te zien zijn. Is dat belangrijk voor jullie, die openheid, zo’n uitgebreid kijkje in eigen keuken geven?

We willen graag dicht bij onze fans staan. Textures is heel erg into DIY: do it yourself. De shirts, de website, alles maken we zelf. En we laten graag zien hoe we dat doen, al geven we de grote formule natuurlijk niet weg, haha. Maar die persoonlijke connectie is voor ons het belangrijkste van spelen in een band: iets doen waar iemand echt wat aan heeft. Het is te gek als mensen naar je toe komen en vertellen hoe de muziek ze geraakt heeft, of als bands zeggen dat ze geïnspireerd zijn geraakt door onze manier van werken.

Als de nieuwe cd uitkomt zijn jullie eigenlijk al lang en breed op tournee.

Ja, en ik heb er ook veel zin in! Het is altijd wel heftig, vermoeiend. Maar het is geweldig al die mensen te zien, en bovendien zijn we uitgenodigd door Arch Enemy, een hele grote naam in de metalwereld. Vanaf september volgen nog grote tours, en dan ook buiten Europa: Australië, en hopelijk begin volgend jaar Amerika. Daar willen we uitgebreid spelen, niet zomaar zes optredens in een boerenschuur en dan zeggen dat je de USA hebt gedaan. Het is een compleet nieuw territorium dat je alleen met veel geduld en veel optreden kunt veroveren. Best eng, Europa is al zo groot!

Het gaat jullie echt voor de wind.

Absoluut, en we proberen ook steeds verder en dieper te gaan. Maar elke band krijgt vroeg of laat zijn tegenvallers. We relativeren veel: het gaat fantastisch nu, maar we moeten ook in de gaten blijven houden waarom het zo goed gaat. Door keihard te blijven werken en aan zelfreflectie te durven doen, ook zakelijk. We zijn lange termijn denkers, proberen constant onze grenzen te verleggen en nieuwe dingen te leren. Als we een trucjesband worden bestaan we niet lang meer, denk ik. We bewonderen juist bands als Radiohead die niet teren op een formule, maar steeds nieuwe elementen in hun muziek stoppen en zichzelf elke keer weer herontdekken. Het is een reis die je met elkaar aflegt, een zoektocht. Een persoonlijk traject, lekker progressief: niet stilstaan, altijd graven. Het werkproces is moeilijk, fascinerend, maar het is supermooi om een plaat af te ronden. Het wordt dan een verslag van je leven op dat moment: een tijdsbeeld van hoe we toen over muziek dachten, en over de wereld zelf.

Voor alle tourdata, zie www.texturesband.com