Hij jaagt, zij sprokkelt

Caveman is zo’n voorstelling waar je al jaren over hoort en die telkens weer opduikt. Dat wekt nieuwsgierigheid. Want wat is het eigenlijk precies en waarom wordt dezelfde voorstelling steeds weer opnieuw gespeeld? Het stuk is te vergelijken met een voorstelling als, pak ‘em beet, Cats. Een succesformule die steeds weer uit de kast wordt gehaald omdat er telkens nieuw publiek voor is. In Nederland werd de voorstelling eerder gespeeld door Winston Post en ook al eerder door Peter Faber, de acteur die ook dit keer het stuk op de planken brengt.

In het Comedy Theater van Amsterdam loopt Faber in wit pak door het publiek. Met een hartelijke handdruk en hier en daar een kus begroet hij iedere bezoeker. Sympathie is meteen gewekt en de sfeer is ongedwongen. Dit theater leent zich daar overigens uitstekend voor omdat het lijkt op een groot comedycafé. Een perfecte locatie daarom voor een voorstelling als Caveman waarbij de reacties uit het publiek belangrijk zijn. Faber begint de voorstelling met een verhaal dat helemaal niet met Caveman te maken heeft. Hij vindt het leuk om iets te vertellen over de geschiedenis van het Comedy Theater (een oude tabaksfabriek) en vertelt enkele anekdotes over de film Max Havelaar waarin hij speelde. Een leuke terzijde voorafgaand aan Caveman.

Klassieker

De Broadway klassieker Caveman, is inmiddels in meer dan dertig landen gespeeld, in zestien verschillende talen. Dat maakt dat de voorstelling al door meer dan vijf miljoen mensen is bekeken. Iedere performer zet de voorstelling naar zijn eigen hand, maar de basis blijft hetzelfde. Het is blijkbaar een beproefd concept.
Mannen en vrouwen zijn verschillend en in Caveman wordt dat nog eens uitgebreid geanalyseerd. Uit de voorstelling blijkt dat er niets veranderd is sinds de tijd van de holenmens; de man was een bruut met een knuppel en in wezen is hij dat nog steeds. Om deze visie kracht bij te zetten, sieren twee afbeeldingen van grottekeningen het podium.

Sprokkelen

De voorstelling is gebaseerd op de visie dat mannen jagers zijn en vrouwen sprokkelaars. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar hun shopgedrag. Een man gaat recht op zijn doel af: hij jaagt op een nieuwe blouse. Een vrouw kijkt hier, even daar om vervolgens bij het begin weer te eindigen. Een vrouw sprokkelt zich een weg naar een nieuwe garderobe. En als een stel vrouwen om een bak met chips zitten en deze raakt leeg, gaan ze deze samen vullen. Ze doen aan samenwerken. In het geval van een groep vrienden is er na wat onderhandelen één de pineut; mannen onderhandelen. Ieder heeft zijn eigen functie die op alles toe te passen is.

Schaamteloos

Al liggen de voorbeelden soms erg voor de hand en weten we door mensen als Dr. Phil en John Gray meer dan goed dat mannen van vrouwen verschillen, toch is deze monoloog afwisselend en levendig. Vooral de oudere mensen in het publiek zaten te schateren om herkenbare situaties. Het is fijn om een groot acteur als Peter Faber een hele avond te mogen horen spreken, zo bevlogen en innemend zie je niet veel acteurs. Hij gaat de confrontatie aan met het publiek en vraagt ze af en toe te reageren door zacht te zoemen; welke vrouw zou een slimmere man willen? Zoem! Na de voorstelling gaat hij de dialoog aan met zijn toeschouwers en mag iedereen schaamteloos vragen stellen. Langdradige mensen die hun eigen verhaal kwijt willen, weet hij handig op een snelle manier tevreden te stellen en hij improviseert lustig op stellingen van brutale vrouwen. Hierdoor neigt Caveman naar een workshop die nog een keer helder weergeeft wat allemaal al weten over relaties.