Weergaloos concert verpakt in onnodige show

Al geruime tijd voor aanvang vult de zaal zich met het publiek, dat vooral uit meisjes, vrouwen en stelletjes bestaat. De zaal doet op dat moment dienst als discotheek, waar DJ Iroc luide dancehall, R&B en hiphop draait om het staande publiek op te warmen en hen voor verveling te behoeden. Tientallen meters verderop zit ik op de bovenste rij van het buitenste vak, naast twee kakelende Surinaamse dames. Van Wikipedia haalde ik van tevoren een setlist. Zou er werkelijk geen ruimte voor toeval zijn bij dit concert? Ondertussen hoor ik hoe de eerste supportact, The Ruling Party, met haar rockballads de opgebouwde sfeer volledig tenietdoet. Jermaine Paul, een achtergrondzanger van Alicia Keys, probeert hierna met enkele zoete R&B-liedjes de stemming te herstellen.

Show en entertainment

Om exact negen uur verandert het licht in de zaal en start er op het videoscherm, dat eerder een sterrenhemel toonde, een opzwepend stukje gospel waarin Alicia door de predikant wordt geïntroduceerd. De deur in de witte opstelling op het witte podium schuift open en een zwarte vleugel rolt binnen. Even later verschijnt ze zelf, gekleed in een zwierig topje met gouden sliertjes.

Na een korte instrumentale intro brengt Alicia, samen met een aantal achtergrondzangers en begeleid door een groepje dansers, in een hoog tempo een handvol nummers ten gehore, waaronder You Don’t Know My Name. Of eigenlijk slechts stukjes daarvan, want vaak zingt ze slechts een couplet en een refrein en dan gaat ze over op een ander liedje. De ietwat vermoeid uitziende Alicia zingt schel en onverstaanbaar, terwijl ze meehupst met de choreografie. Geen nummer wordt eer aangedaan: het is meer een medley, een showcase van haar repertoire. Vervolgens verdwijnt ze naar achteren en zingen haar drie achtergrondzangeressen, overigens niet onverdienstelijk, een versie van Lady Marmalade. Even voel ik teleurstelling. Een van de grootste R&B/soul talenten van het moment lijkt zich te verlagen tot iets dat meer doet denken aan een dinner-entertainment-show dan een kwaliteitsconcert.

In haar element met de piano

Maar dan komt de piano erbij. De rest van het podium is leeg en Alicia gaat rustig zitten. Zichzelf begeleidend speelt ze vijf volledige nummers, zoals How Come You Don’t Call Me en Superwoman, in verbijsterend weergaloze kwaliteit. Alicia is achter haar piano ineens ontspannen en helemaal in haar element. In haar zang maakt ze talloze luide en loepzuivere uithalen waarbij haar stemgeluid geregeld dwars door hart en ziel gaat. Daarnaast is er meer interactie met het publiek en maakt ze zelfs een paar grapjes. Mijn initiële ongenoegen ebt weg en langzaam word ik het concert ingezogen.

De rest van het optreden blijft de focus op de piano liggen. Soms wordt even teruggegrepen op een stukje show met een dansje of wat ballet, om daarna snel weer terug te keren naar waar het om lijkt te gaan: Alicia, de zwarte vleugel en haar stem. En zo komen nog vijftien liedjes voorbij, zoals het explosieve Go Ahead, het romantische Diary in duet met Jermaine Paul en Fallin’ in een leuke combinatie met James Browns It’s A Man’s World. Wanneer No One, de eerste single van As I Am, inzet komt het publiek, dat tot dan toe slechts vriendelijk meedeinde, helemaal los. Iedereen zingt luid mee en steekt enthousiast de armen de lucht in. Het concert, op één nummer na exact volgens mijn vooraf geprinte setlist, wordt precies twee uur na aanvang afgesloten met een van haar hits If I Ain’t Got You.

Een concert met twee gezichten

Terwijl de zaal in hoog tempo leegstroomt om zo snel mogelijk de auto’s te kunnen laten ontdooien, suizen mijn oren tevreden na. Alicia en haar concertgenoten hebben zonder echte rustmomenten gespeeld: alles was luid, energiek en groots. Constant waren er prikkels, geen moment was stil, onbeheerst of ongerepeteerd. Behalve dan dat ene moment dat Alicia over haar piano naar het publiek toebuigt en per ongeluk een reeks toetsen indrukt met haar elleboog. “Whoops, ‘xcuse me…”, zegt ze lief lachend. Niet toevallig dat dit ‘foutje’ juist plaatsvindt wanneer Alicia alleen is met haar piano. Op zo’n moment lijkt alle poespas van haar af te vallen en de echte artiest naar buiten te komen.

 

De constante schakeling tussen het soort show dat simpelweg hoort bij het R&B-genre en de kwaliteit die Alicia laat zien wanneer ze alleen is, maakte het concert er een met twee gezichten. Aan Alicia is te zien en te merken dat ze zelf het meest plezier beleeft aan het meer intieme en intense pianogedeelte van haar optreden. Mij doet haar verschijning in Ahoy in ieder geval verlangen naar een concert van haar zonder alle heisa, gewoon alleen met haar en haar piano. Daarvoor zal ik graag opnieuw de sneeuw trotseren.