Voicst

Het verhaal van Voicst is in een paar regels verteld. De band begint als schoolband in 1996. Acht jaar later, in 2004, komt het debuut van de groep. Hiervoor heeft de band al een aantal voorprogramma’s gedaan voor bands als Nada Surf en Millionaire. Vooral in het clubcircuit bouwen de Amsterdammers een goede reputatie op. Op het podium voelt de groep zich op hun gemak en weten altijd een overtuigende indruk achter te laten. Ook de komende maanden is er haast niet om de groep heen te komen, in elke uithoek van Nederland staat wel een optreden gepland.

Strakker geproduceerd

Met A Tale of two Devils krijgen we geen kopie van 11-11. Voicst heeft er voor gekozen om het nieuwe album net een andere draai te geven. Waar de energieke groep op hun debuut hier en daar nog lekker recht door zee en losbandig klonk is het geluid op de tweede plaat wat doordachter en gebalanceerder. A Tale of two Devils is iets strakker geproduceerd en afgemixt dan 11-11. Voor de productie is dan ook de internationaal zeer aansprekende naam Peter Katis aangetrokken, onder meer verantwoordelijk voor de eerste twee albums van Interpol. Hetgeen direct ook de internationale ambitie van de Amsterdammers benadrukt.

Door de bovenstaande ingrepen heeft de sound van Voicst wel iets moeten inleveren. Juist dat hoekige en onbevangene maakte de groep zo verrassend. A Tale of two Devils klinkt jammer genoeg ietwat ‘overgeproduceerd’, het geheel klinkt iets gladder dan de voorganger. Deze keuze zal in het licht van een internationale doorbraak een logische zijn, maar is voor de muziekpurist een inbreuk op het zo kenmerkende eigen geluid van de band.

Verrassende en onverwachte songstructuur

Gelukkig kent A Tale of two Devils voldoende nummers die tot tevredenheid stemmen. In High as an Amsterdam Tourist, een nummer over passiviteit van mensen, zien we de groep zoals we ze graag horen: krachtig, energiek en met een verrassende, onverwachte songstructuur. Dit laatste is iets wat terugkomt bij meerdere nummers. Bijvoorbeeld bij Mixed Words, het hoogtepunt van de plaat, een nummer met een soepel, meezingbaar refrein en een goed muzikaal samenspel. Op A Tale of two Devils komen we ook blazers, strijkers en piano tegen. Het gebruik van meerdere instrumenten maakt het geheel voller en wat afwisselender. Zo ook in Feel like a Rocket, waarin de trompet een goede toevoeging van het instrumentarium van het drietal blijkt.

Voicst blijft voor mij een van de meest veelbelovende acts van Nederland. Weinig bands van eigen bodem hebben de durf en de speelsheid van deze Amsterdamse groep. A Tale of two Devils had van mij wel wat meer in het verlengde mogen liggen van 11-11, maar stemt over het algemeen toch tot tevredenheid en opent de weg naar internationaal succes.