PS I Love You

In elke brief van Gerry staat een opdracht die Holly moet voltooien. Bijvoorbeeld “koop een nachtlamp”, of “vier je verjaardag”. De brieven worden met intervallen van een maand bezorgd, en dankzij de brieven krijgt Holly langzaamaan weer zin in het leven en zelfs in nieuwe mannen. Maar Gerry blijft haar leven beïnvloeden, dus kan ze de liefde van haar leven ooit écht loslaten?

Afgezwakte emoties

PS I Love You is zeer losjes gebaseerd op de bestseller van de Ierse Cecelia Ahern; eigenlijk bleven alleen de namen van de personages en het basisgegeven hetzelfde. Het boek was al redelijk voorspelbaar, de film doet daar niet voor onder. Dat hoeft natuurlijk niet erg te zijn, bij de meeste romantische komedies zie je de meeste dingen wel aankomen. De papieren variant was echter als drama bedoeld, maar de film weet niet helemaal of het een drama of een komedie wil zijn. De komische noot ligt er te dik bovenop (een faliekant mislukt karaoke optreden), terwijl het drama maar niet lekker uit de verf weet te komen (de angst voor datzelfde optreden wordt wonderwel overwonnen dankzij een brief van de dode echtgenoot). Door geen duidelijke keuze te maken tussen de twee genres, blijven alle emoties afgezwakt.

De keuze voor de meestal in meer heftige films acterende Hilary Swank als flierefluiter Holly is misschien niet voor de hand liggend. Maar schijnbaar beviel de samenwerking met regisseur Richard LaGravenese (ook al geen expert op het gebied van komedie) tijdens Freedom Writers zo, dat de twee besloten nogmaals samen te werken. Het pakte redelijk uit, want Swank is best op dreef als Holly – het ene moment in tranen, het andere moment schaterlachend. Ook Lisa Kudrow als goede vriendin Denise is erg leuk om naar te kijken. Het is jammer dat Gerard Butler eigenlijk alleen als voorlezer van zijn brieven fungeert en af en toe in een flashback zit, want wat meer van zijn natuurlijke charme had de film goed gedaan. Gelukkig is daar nog Harry Connick Jr, die als potentiële nieuwe vlam als enige écht grappig is.

Saai

Het grootste nadeel van de film is dat er praktisch geen vaart in zit. De maanden vliegen voorbij, en Holly rouwt nog steeds om haar echtgenoot. Brief na brief komt aan, en nog steeds heb je als kijker geen band met Holly – iets wat toch wel cruciaal is om met haar emoties mee te gaan. De dialogen zijn soms tenenkrommend slecht en de scènes vaak te lang of gewoon te saai. Het interessante basisgegeven en de hoofdrolspelers maken dat de film nog wel de moeite waard is, maar eigenlijk is dit alleen te waarderen door mensen die bij de omschrijving van de film al in tranen uitbarsten.