Mistroostige doorzetters, maar niet memorabel

Tussendoor stierven meerdere vrienden van de band. Zanger Colin bleek ‘knobbeltjes’ op zijn stembanden te hebben en mocht tien weken lang amper praten. Tot overmaat van ramp verliet gitarist Paul Townsend in 2006 de band. Ondanks de tegenslagen houdt Hundred Reasons stug vol en komt in oktober 2007 met het vierde album: Quick The Word Sharp The Action.

De eerdere albums van Hundred Reasons kenmerkten zich door een muzikale mix van post-hardcore, punk-rock, punk-pop en rock. In de nieuwe formatie (Colin Doran, Andy Gilmour, Larry Hibbit, Andy Bews en de nieuwe gitarist Ben Doyle) is daar weinig aan veranderd. Stevig en met een gestaag tempo speelt Hundred Reasons rock die eerder lo-fi dan hi-fi is, maar dan toch weer niet te ondergeproduceerd. Allerlei bekende namen vliegen associatief langs bij het beluisteren, zoals Lostprophets, Idlewild, Ash en heel af en toe zelfs een snufje Muse.

Donker fatalisme

~

Hundred Reasons mag dan ondanks de tegenslagen muzikaal ongemoeid doorzetten, tekstueel sijpelt de ellende wel degelijk door. Voorman Colin bezingt, met een stem die op het randje van zeurderig is, de donkere kant van het leven. De eerste single van dit album, No Way Back, is voor meerdere interpretaties vatbaar, maar wordt in ieder geval gezongen tegen een meisje: het is voor haar te laat voor spijt, want er is geen weg terug. Een greep uit de andere titels geeft eenzelfde mistroostig gevoel: She Is Poison, Sick Little Masquerade, Lost For Words, Out Of Time. Allemaal nummers die mij de bandleden doen voorstellen als een stelletje teleurgestelde hangjongeren die met drugs en muziek toch nog wat van het leven proberen te maken. Echt depressief zijn ze niet, maar leuk is toch anders, zo lijken de mannen van Hundred Reasons zich te voelen.

En toch blijft het niet plakken

Ondanks het donkergekleurde doorzettingsvermogen en de enkele jaren ervaring van de band, blijft het album Quick The Word Sharp The Action niet echt plakken. Juist dat wat een album boven het maaiveld doet uitkomen lijkt hier te missen. Hier zijn twee redelijk voor de hand liggende redenen voor te bedenken. Ten eerste was het op de andere albums zo dat Hundred Reasons de haast zeurderige zanglijnen geregeld opleukte met sterke en strakke gitaarrifjes. Hierdoor kwam de muziek meer in balans en bleven de nummers beter hangen. Helaas zijn met het vertrek van de gitarist deze rifjes ook verdwenen. Daarnaast is het album geproduceerd en gemixt door bandlid Larry Hibbit. Bij zelf produceren, zonder de hulp van een meer objectieve buitenstaander, blijft toch altijd het gevaar van tunnelvisie op de loer liggen. Maar misschien hebben beide zaken er wel niks mee te maken. Hoe het ook zij, het nieuwste album van Hundred Reasons is best leuk als je fan van ze bent, maar voor een breder publiek niet erg opwindend of noemenswaardig.