Thuiskomen met Okkervil River

Vanaf de eerste noot van de nieuwe plaat van Okkervil River is de toon gezet. Geen nieuwe aanpak voor de jongens uit Austin, maar gewoon stevig doorgaan op de ingeslagen weg. En dat is niets meer en niets minder dan het maken van hele fijne popsongs met country-invloeden, gezongen met een overslaande stem. Al met al heeft Okkervil River met The Stage Names zijn draai gevonden en is de band er weer in geslaagd een plaat te maken die je gehoord móet hebben.

In 2005 heeft Okkervil River behoorlijk aan de weg getimmerd. Een lange tour met vrijwel iedere dag een optreden. Dat viel zanger en frontman Will Sheff zo zwaar dat hij besloot er een tijdje tussenuit te knijpen. Hij zegde zijn huur op en besloot rond te gaan trekken, maar niet voordat hij voor de lol nog even snel wat nummers had opgenomen. Na zijn reis hoorde hij dat een vriend van een vriend tijdelijk een appartement in New York te huur had. Een nieuwe omgeving voor Will Sheff. Hij schreef er ruim vijftien nummers. Het werd dan ook weer tijd om de studio in te gaan en te toeren. Maar juist tijdens deze tour verloor Sheff zijn stem. Dat leverde hem drie weken zwijgplicht op, voorgeschreven door een ‘stemdokter’ zoals hij het zelf zegt. Toen hij eenmaal weer kon praten en zingen was hij totaal euforisch. “En dat hoor je op de plaat”, zegt Sheff.

Daarmee slaat Sheff de spijker op de kop. Het album is vrolijk, luchtig, maar tegelijkertijd ook rustgevend. Het begint bij de openingstrack Our Life Is Not a Movie Or Maybe, een poppy en bijzonder catchy nummer. De uithalen van Sheff voorkomen echter dat het nummer te glad wordt. Een sterke opener. Na een keer luisteren ben je verzekerd van een dag lang Okkervil River in je hoofd. Maar zoals vaak met nummers die je snel oppikt, gaan ze ook snel vervelen. Geen nood, want dat wordt opgevangen door de tweede track, Unless It Kicks. Een nummer met een rock-‘n-roll-achtige gitaarlijn dat meteen weer helemaal ‘Okkervil River’ wordt zodra Sheff begint te zingen. Minder pakkend dan het openingsnummer, maar wel veel swingender. Girl in a Port is de enige uitzondering op de cd; een nummer met een wat triestere inslag

.

Weinig nieuws

The Stage Names is over het algemeen wat opgewekter dan de vorige albums en heeft wat minder country-invloeden, maar verder is alles in de traditie van de vorige Okkervil River-platen. De zanglijnen schieten nog altijd de lucht in en slaan onderweg naar boven een keer of wat over de kop. Uptempo nummers worden afgewisseld door wat tragere ballads waar de slide op de steelgitaar niet ontbreekt. Sheff zingt nog altijd over stenen, zijn synoniem voor gesloten mensen. Iets dat hij zelf niet is, en wat hem meer dan eens liefdesverdriet oplevert. Ook is er de typische manier van de woorden aan elkaar plakken zoals in John Allyn Smith Sails en Plus Ones. Twee van de leukste nummers van de cd overigens. Het uitzonderlijke, eerder genoemde Girl in a Port vormt de gebruikelijke uitzondering die je op iedere plaat van de band aantreft. Vergelijkbaar met Kansas City van de cd Don’t Fall in Love with Everyone You See of A Stone van het album Black Sheep Boy.

Thuiskomen

~

Weinig nieuws onder de zon dus. Is de plaat daardoor slecht? Moet een band per se iets nieuws doen om een goed album te maken? Velen zullen zeggen van wel. Er moet immers vernieuwing zijn, anders gaat het concept vervelen. Anderen zullen zeggen van niet. Hoeveel fans hebben hun voormalige favoriete band niet in de steek gelaten omdat ze afweken van de stijl die ze zo goed vonden? Willen terug naar hoe het was, dat wat vertrouwd was. In het geval van Okkervil River kun je moeilijk bezwaar maken tegen de herkenbare manier van muziek maken. Simpelweg omdat het goed is. Het blijft hangen en is origineel vergeleken met andere bands. Ieder nummer heeft zijn verhaal, waarin de Sheff zichzelf blootgeeft, en dat betrekt je als luisteraar bij de muziek. Er wordt gedicht, verhaalt, maar ook gevloekt. Geswingd, maar ook rustig gehangen. The Stage Names is een plaat die je opnieuw en opnieuw wilt luisteren. Aan het einde van het laatste nummer besluit Sheff met “I want to go home“, maar de luisteraar kwam al thuis met het opzetten van deze nieuwe Okkervil River-plaat.