‘Het was te veel’

Nog nadenkend over de voorstelling loop ik de Stadsschouwburg uit. Niet helemaal overtuigd van wat ik gezien heb, vraag ik mijzelf af of ik de enige ben die zich niet helemaal kon vinden in Steve Reich Evening. Op dat moment hoor ik een dame achter mij zeggen: “De voorstelling was mooi, maar het was te veel”. Deze woorden vielen voor mij precies op zijn plek. De voorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker was te veel.

Oneindige herhaling

~

Steve Reich Evening begint met een scène waarin twee microfoons, hangend aan lange koorden, boven twee versterkers heen en weer bewegen. Een oorverdovend geluid ten gevolge. Het geluid is zo erg dat na een paar minuten het publiek, een beetje beschaamd om zich heen kijkend, voorzichtig hun oren probeert te bedekken. Na ongeveer tien minuten komen twee mannen de microfoons opruimen en een zucht van verlichting gaat door de zaal. Twee andere mannen komen het toneel op en beginnen een groot klokkenspel te bespelen. Mooi, in eerste instantie, maar na een aantal minuten hetzelfde deuntje te hebben gehoord, slaat de verveling toe en wacht het publiek met smart op de befaamde kwaliteiten van de dansers en danseressen van het gezelschap. Dit blijft vooralsnog uit. Inmiddels is de voorstelling een half uur bezig en het klokkenspel wordt opgeborgen. Twee pianisten en twee meisjes in een wit jurkje verschijnen. De pianisten beginnen te spelen, de meisjes te dansen. Steeds dezelfde tonen en steeds dezelfde bewegingen. De choreografie is vernieuwend door de vele herhaling. Het idee is simpel, maar het spel met de cirkels en lijnen, uitstekend uitgevoerd door de twee danseressen, verrassend. Desondanks blijft  het onrustige gevoel, overgebleven uit de voorgaande scènes, en begint het gauw te vervelen. De dans duurt lang, te lang.

Slordig

~

Naast de hoge herhalingsfactor van de choreografie en muziek, lukt het tijdens de voorstelling niet om het doek op tijd naar beneden te krijgen. Zodra er van scène gewisseld moet worden, komen medewerkers het podium op om zo onopvallend mogelijk de attributen van het toneel te halen en de benodigdheden voor de nieuwe scène te plaatsen. Na elke scène gaat het doek echter te laat omlaag, zodat de medewerkers vol in het licht staan. Het doek gaat naar beneden als de mannen bijna klaar zijn, waardoor het doek eigenlijk direct weer omhoog kan. Daarnaast was er geen aandacht besteed aan de zijkanten van het toneel. Deze waren open gelaten, waardoor het publiek de gehele voorstelling de dansers met elkaar kon zien praten en de aandacht van het toneel werd afgeleid door attributen die nog half in het zicht stonden.

Four Organs

~

Pas in de laatste scène maakt Anne Teresa De Keersmaeker haar goede naam als choreografe waar. De scène, Four Organs, uitgevoerd door de mannen van het dansgezelschap is energiek, creatief en vol enthousiasme. Door middel van een wiskundig uitgedacht lijnenspel, creëert De Keersmaeker een choreografie waarbij ogen te kort komen. De mannen krioelen over het toneel, maar dit gaat geordend en het systeem achter de dans is merkbaar. De dansers zijn zeer bekwaam en voeren de choreografie tot in de details perfect uit.

Dit krachtige einde doet de herinnering aan de eerdere scènes wegebben. De vooruitstrevende choreografie van De Keersmaeker komt in de laatste scène uitstekend uit de verf. In eerdere scènes wordt het echter te veel. De oneindige herhalingen roepen verveling bij het publiek op. Gecombineerd met de slordigheden op het toneel, komt de hommage aan Steve Reich niet tot de prestigieuze hoogten die De Keersmaeker in eerdere werken wel wist te bereiken.

Steve Reich Evening is nog tot 26 juni 2008 in heel Europa te bezoeken. Klik hier voor meer informatie.