Nieuwe ‘Shaker’ kan niet bekoren
Kula Shaker kennen we vooral van de Joe South-‘megacover’ Hush uit 1997. Naast deze hitsingle, die de tweede plaats in Engeland bereikte, bracht de groep rond zanger Crispian Mills sinds 1996 twee volwaardige albums en een handvol ep’s en compilaties uit. Onlangs verscheen na een afwezigheid van acht jaar het derde album, Strangefolk. Een plaat die niet als onmisbare titel de muziekhistorie zal ingaan.
In 1996 debuteert Kula Shaker zeer verdienstelijk met het album K. Het levert de groep met Tattva, Hey Dude en Grateful When You’re Dead een aantal bescheiden hits op en maakt de band in een klap ‘hot’. De mix van rock, psychedelica en groove in een oosters klinkend jasje slaat aan. Drie jaar later verschijnt met Peasants, Pigs and Astronauts de licht teleurstellende opvolger. Het album kan geen vervolg bieden op het succes van het zo fris klinkende debuut. Later dat jaar besluit de band het voor gezien te houden. Na deze breuk waaieren de leden van de groep uit over muziekland. Toetsenist Jay Darlington sluit zich aan bij Oasis, Crispian Mills komt in 2000 zonder succes met een solo-album. Twee jaar later brengt hij met zijn nieuwe band The Jeevas het vlot klinkende 1,2,3,4 uit. In 2005 komt Kula Shaker echter weer bijeen, hetgeen direct het einde van The Jeevas betekent.
Opvulnummers
~
Na een afwezigheid van acht jaar waren de verwachtingen voor het comeback-album hooggespannen. Verwachtingen die de groep slechts ten dele inlost. Strangefolk klinkt slechts hier en daar zo sprankelend en fris als het debuut elf jaar eerder. Kula Shaker weet zich vrijwel nergens te vernieuwen ten opzichte van vorige platen. Het album voegt derhalve weinig tot niks toe aan het oeuvre. Super CB Operator en de eerste single Second Sight laten het hoge niveau horen dat Kula Shaker kan bereiken. Helaas wordt dit niveau verder slechts zelden gehaald. Op Super CB Operator klinkt de groep als een debuterend jong bandje; fris, ongeremd en zonder al te veel poespas. Echt slecht wordt het overigens nergens op Strangefolk, maar te veel tracks klinken als ‘opvulnummers’ tussen de betere songs.
Progressie?
Wat ik persoonlijk erg kan waarderen in de muziek van Kula Shaker is de vaak rommelige, ietwat ingewikkelde songstructuur. Kula Shaker heeft bovendien een zeer eigen geluid. Naast de nog steeds aanwezige oosterse invloeden, valt vooral het ‘strakke’ gitaarspel van Mills op, de soepele solo’s incluis. De jaren zeventig zijn op het hele album weer duidelijk voelbaar. Echt spannend wordt het echter nergens; enige vorm van progressie in acht jaar was zeker welkom geweest. In de tijd waar de reünies je om de oren vliegen en zelden écht indruk maken, kan ook de hereniging van Kula Shaker mij niet bekoren. Het zal, mijns inziens, niet lang duren voordat de band weer het loodje legt.
Erik van Gurp 
