Shhh…it Happens! legt de lat iets te hoog
De stelling dat musicals in Nederland vrijwel allemaal in hetzelfde hokje thuishoren – gebaseerd op bestaande boeken, series of liedjes, daar kunnen we nog wel in mee. De belofte dat die gezapige musicalwereld eens flink zal worden wakker geschud met deze gloednieuwe show? Wij zijn van de partij. Componist, regisseur en scriptschrijvers Eelco Claassen en Michael Diederich leggen de lat hóóg voor hun nieuwste project Shhh…it happens!, dat de komende maanden exclusief in het Amsterdamse Panama resideert. Te hoog, helaas.
 |
| Foto: Amsterdam Independent Theatre |
Want bij een van de eerste scènes steekt al een gevoel van herkenning de kop op, ondanks de beloofde vernieuwing. Twee nietsvermoedende, gewone tieners (de tweeling Bro en Sis) belanden per ongeluk in een pand dat bewoond wordt door een zooitje freaks die de sterren van de hemel dansen, rocken en zingen. De vergelijking met The Rocky Horror Picture Show is dan snel gemaakt, maar Claassen en Diederich hebben het bij die overeenkomst gelaten.
Bro en Sis worden door de nare en uitgerangeerde showbaas Max Majestic in een hok vol vreemde wezens gegooid. Zijn doel: de tweeling in zijn transformeermachine te gooien zodat zijn verzameling groot genoeg is om de spectaculaire Freak Show van weleer nieuw leven in te blazen. De freaks – zoals een hyena-man, een sadistisch klein meisje, een levende puist met smetvrees – zijn ondertussen hun eigen plan aan het smeden om Majestic en zijn pretpark voorgoed achter te laten.
 |
| Foto: Amsterdam Independent Theatre |
Tot zover een veelbelovende basis voor de dappere poging, maar er kleven spijtig genoeg te veel mitsen en maren aan Shhh…it happens! om te kunnen tippen aan de musicals waartegen Claassen (die naar verluidt zijn huis verkocht om de show te kunnen bekostigen) en Diederich in opstand komen. Ze zijn wat al te happig op flashbacks, die praktisch de halve musical beslaan. Daardoor vindt veel van het verhaal in het verleden plaats en wordt de voorstelling in het laatste uur wel erg uitleggerig. Zonde, want de eerste helft heeft een prettig tempo en hoewel er niet veel gebeurt (dat is allemaal tot het laatst bewaard) maakt de show meer dan nieuwsgierig naar het tweede deel.
De opbouw van het verhaal is weinig vernieuwend. Veel introducties in het begin, veel hints voor een goed bewaard geheim, een ontknoping en een hoofdpersoon die tot inkeer komt. Ook zijn er te veel muzieknummers die lang niet allemaal iets toevoegen. Het feit dat de nummers muzikaal allemaal staan als een huis, heeft er wellicht voor gezorgd dat Claassen en Diederich minder hebben durven schrappen dan goed was geweest. Het taalgebruik tenslotte is in de musicalgeschiedenis weliswaar een noviteit – de fuck’s vliegen je van begin tot eind om de oren – maar aangezien acteren in een musical nou eenmaal niet subtiel kan, komt het op een gegeven moment wel erg geforceerd over.
Overslaan dus maar, dat Shhh…it Happens!? Nee, want ondanks die berg kanttekeningen biedt deze musical drie uur prima vermaak en dat is te danken aan het muzikale talent dat op het toneel staat (Linda Wagemakers, Cystine Carreon, Tony Neef), de puike aankleding en vooral de muziek, die bijna on-Nederlands goed is.
