The Dude als millennial

Wat zou regisseur David Robert Mitchell bewogen hebben bij het maken van deze film? Eerder scoorde hij al een grote hit met de horrorthriller It Follows. Met Under the Silver Lake lijkt hij nu voor volledige vrijheid te kiezen. Wat begint als een vervreemdende film noir naar Hitchcock-model, ontspoort in een surrealistisch sprookje waaruit alle logica is verdwenen. Dat is overigens geen verwijt. Under the Silver Lake blijft ruim twee uur verbazen en vermaken met de ene bizarre plotwending na de andere.

Verborgen boodschappen

Lijdend voorwerp in deze gloeiende koortsdroom is Sam, een hipster en nietsnut die uit zijn appartement dreigt te worden gezet, terwijl hij zijn tijd besteedt aan het bespieden van blonde overbuurvrouw Sarah. Nadat hij contact legt met haar, is haar woning de volgende dag plots leeg en lijkt ze van de aardbodem verdwenen.

Wat volgt is een speurtocht door de onderbuik van Los Angeles, langs leeghoofdige feestbeesten, hondenmoordenaars, stinkbeesten en vuige complotdenkers. Sam laat zich daarbij leiden door verborgen boodschappen die hij meent te ontdekken in reclameborden, verpakkingen en popliedjes.

Waarheid

Als kijker raken we al snel de weg kwijt in dit labyrint. Maar,  acteur Andrew Garfield neemt ons bij de hand. Hij zet Sam neer als een millennial-versie van Jeffrey Lebowski: ongewassen en in een constante staat van verwondering en verdwazing.   Het is met deze Dude een aangename tocht door het spiegelpaleis.

Ondertussen zegt Under the Silver Lake ook nog iets over de tijdgeest. Het is alsof we naar een doorgesnoven versie kijken van The wizard of Oz, een wereld waarin waarheid en feiten niet meer bestaan. Dat Under the Silver Lake een cultstatus gaat bereiken is slechts een kwestie van tijd.