Ongelukkig tegen de verwachting in

De jonge theatergroep Opium voor het Volk geeft een blik in het leven van een drietal jonge mensen, wier levens (nu al) niet zijn gelopen zoals ze hadden verwacht. Als portret van drie vastgelopen dertigers, jongeren uit de jaren negentig voor wie alle mogelijkheden open lagen, is de voorstelling Overwinteren herkenbaar, hilarisch en af en toe behoorlijk pijnlijk.

Glamourloos gelukkig

Wat iemand meemaakt of doet, bepaalt wie en hoe succesvol hij is. Ticho en Gerbrand weten wel hoe het werkt. Direct als ze binnenkomt, fotograferend en drukdoend, moet Monique dan ook van alles op de hoogte worden gebracht: ‘Vertel!’. Maar de twee hebben niet zo’n spannend leven als Monique die in Amerika werkte als fotomodel en fotografe. Dus vergeet Ticho, wanneer hij haar vertelt over zijn werk, voor het gemak even te vermelden dat hij zijn geld verdient als virtuele pooier. En blijkt Gerbrand niet verteld te hebben dat hij al een paar weken niet meer met zijn vrouw samenwoont. Een stelletje losers, zo voelen de mannen zich en de aanwezigheid van ‘Mo’ maakt het er voor hen niet makkelijker op. Maar ook zij kan de schijn van succes niet lang ophouden. Haar lichaam voldeed niet langer aan de strenge mode-eisen en haar fotografiesuccessen bleken toch vooral veroorzaakt door haar beroemde minnaar met wie het intussen alweer uit is.

Overwinteren kenmerkt zich door aanstekelijk spel, ongekunsteld geregisseerd door Marijke Schermer. Thomas de Bres is sterk als Ticho, een lieve nachtbrakende computernerd. Stefan Rokebrand maakt de ontgoocheling van Gerbrand, de manager die gewoon glamourloos gelukkig wil zijn, mooi invoelbaar. Alleen Kristen Denkers verliest zich op de première wat teveel in de tuttige oppervlakkigheid van haar personage. Maar haar aanstekelijke gegein met de twee jongens maakt veel goed. Want dat is vooral wat deze voorstelling zo lekker maakt: de lol spat ervan af, zelfs als het eigenlijk om te janken is. Het is Friends voor gevorderden en naarmate de voorstelling langer duurt, wordt de drie-eenheid die de dertigers vormen steeds geloofwaardiger.

Existentiële teleurstellingen

Het sprankelende samenspel wordt gevoed door een scherpe, bijna naturelle tekst. ‘Jij hebt echt niet het alleenrecht op existentiële teleurstellingen’, luidt het snoeiharde commentaar op Gerbrands verdriet nadat hij zijn baan en vrouw heeft verloren. Ticho’s freaky monoloog over het wezen dat internet heet, mag dan eindeloos lijken, hij heeft wel een bijna hallucinerende werking. Kortom, hoewel de tekst hier en daar wat aan de lange kant is, bewijst schrijver Willem de Vlam dat hij beschikt over een scherp taalgevoel en observatievermogen. Een auteur om in de gaten te houden.

Al snel wonen de drie personages samen in het huis van Ticho, waar ze zich geleidelijk aan weer verliezen in puberaal geginnegap. Stoeien, knuffelen en de slappe lach wordt afgewisseld met overmatig drankgebruik, ruzie en wanhopig, betekenisloos gevrij. Door absolute openheid over elkaars leven te eisen, hoopt ieder uiteindelijk zijn eigen ongeluk op te lossen of op zijn minst te relativeren. Een schijnoplossing uiteraard en niet uitvoerbaar. Want hun allerdiepste onzekerheden met elkaar delen, daarvoor zijn ze nu toch echt een beetje te oud en misschien ook wel te fragiel geworden. Tegen alle verwachtingen in komen ze niet verder, worden ze niet gelukkig. Overwinteren is geen hoopvolle voorstelling. Maar ergens is het toch troostrijk, dat onhandige samenzijn. En voor hun leeftijdgenoten in het publiek is Overwinteren bovendien heel vaak pijnlijk herkenbaar.

De voorstelling is nog tot en met 3 juni 2007 te zien. Kijk hier
voor meer informatie.