Kluchtig begin bij zwaar thema

Heel erg gewoon is de eerste voorstelling van het nieuwe theatergezelschap Nieuw Utrechts Toneel. De voorstelling gaat over twee zusters, die als meisje seksueel misbruikt zijn door een vriend van hun vader. Dat heeft met name de jongste dochter, Christa, veel angstgevoelens bezorgd (“Ik voel me opgejaagd en bang; ik durf niemand meer te vertrouwen”). Dat is ze zat, dus besluit ze de man op te zoeken, samen met haar zus en moeder. Ze neemt ook een vriendin mee, die het allemaal op video opneemt. Gevieren willen ze vaders vriend, Thomas, met zijn daden confronteren.

Neurotische uitbarstingen

Dat lijkt makkelijker dan het is, vandaar dat we in het eerste deel van de voorstelling worden geconfronteerd met rare, neurotische uitbarstingen en dansjes, met tergend lang wachten voor het huis van de boosdoener (is hij nou wel of niet thuis) en met verwarrende gevoelens, want Christa vond Thomas toch ook wel een lieve man. En haar moeder voelt zich schuldig omdat ze niet op tijd heeft ingegrepen. Bovendien heeft ze eigenlijk wel met Thomas te doen.

Aanvankelijk irriteerde de voorstelling me in hoge mate, omdat dochter Karin in de slappe lach schiet en daar erg lang in blijft hangen. Volgens mijn buurman hoorde dat bij het stuk en verbeeldde dat het neurotische karakter van de gezinsleden. Maar ja, mijn buurman is zelf acteur, dus die neemt het altijd voor die lui op. Voor mij ontaardde het eerste half uur echter in een lacherig en melig sfeertje, met onnodig veel gegiechel tegen het publiek, wat nogal conflicteerde met het thema van de voorstelling: seksueel misbruik. Natuurlijk, spanningen kunnen zich op de gekste manieren ontladen, maar dan moet je wel eerst spanning opbouwen, terwijl ik aanvankelijk het idee had naar een klucht over pedofilie te kijken.

De ongein voorbij

Na een half uur was de ongein voorbij en kreeg het stuk me steeds meer in zijn greep. Je ziet hoe Christa er maar niet toe komt om Thomas op te bellen en uiteindelijk van schrik haar mobieltje laat vallen als hij ècht opneemt. Ook het eindeloze oefenen op de wijze waarop ze het gesprek met hem zal beginnen is vermakelijk om te zien. En uiteindelijk is er dan de confrontatie met Thomas, die inmiddels in een seniorenwoning is beland en zich schutterig gedraagt, omdat hij niet goed weet wat hij met de situatie aanmoet.

Door de bank genomen wordt er in Heel erg gewoon goed geacteerd en slagen de acteurs er zelfs in ontroering op te roepen. Met name Anke van ’t Hof en Paul Hoes zetten een geloofwaardige moeder en vader neer. Hanna Jansen (Karin) mag echter wel een beetje meer haar best doen om zich te bewegen als een zwangere vrouw. In de voorstelling maakt ze er echt een potje van – al maakt ze het weer een beetje goed door later een fraai slaapliedje te zingen. En Floor Leene (Christa) speelde af en toe met zulke glinsteroogjes, dat ik bang was dat ze op de verkeerde momenten in lachen zou uitbarsten. Een beetje speelvreugde is leuk, maar je kunt het ook overdrijven.

Vermeldenswaard, tot slot, is het decor, dat uit een nagebouwde keuken bestond, waar Paul Hoes heerlijk geurende flensjes bakte en nog een aardig varieténummer ten beste gaf. Misschien wordt dat nog wel een trend: geurtheater.

Heel erg gewoon van het Nieuw Utrechts Toneel is nog op 25 en 26 mei te zien tijdens Festival aan de Werf in Utrecht. Klik hier voor meer informatie.