Motel Mozaïque
Het is weer lente, het is weer april en dat betekent dat het tijd is voor Motel Mozaïque in Rotterdam! Ieder jaar toont deze door buitenstaanders als ‘kil’ ervaren stad zich tijdens dit festival van haar meest gastvrije kant. Motel Mozaïque is een explosie van muziek, theater en beeldende kunst. In het kader van Rotterdam 2007 City of Architecture is aan het festival dit jaar een architectonisch tintje gegeven. Zo is speciaal voor het festival treinstation Hofplein omgetoverd tot Perron Mozaïque, waarop een enorme uitkijktoren is gebouwd. Dit is niet alleen een leuke aanwinst voor het bijzondere Rotterdamse panorama, er kan ook nog eens in worden overnacht.
Op naar de muziek. Van de verschillende festivallocaties springt club Off Corso eruit als de meest dansbare. Het vrijdagavondprogramma begint daar al goed met Fujiya & Miyagi. Dit is geen duo en Japans zijn ze evenmin. Afgelopen jaar maakte dit drietal uit Brighton een prachtig album, Transparent Things, dat met zijn bijzondere, onderkoelde electro met krautrock-invloeden opvallend onopgemerkt is gebleven bij de Nederlandse pers. Hoewel Fujiya & Miyagi op het podium niet zo zuiver en subtiel klinkt als op plaat, blijft de act overeind. De zachte zang vormt een koele toplaag over de repetitieve basloopjes die veel geduld vergen van het zapgrage festivalpubliek. Pas in het laatste nummer benaderen ze het trance-effect dat goede krautrock soms teweeg kan brengen. Echter, de dansfactor blijft al met al toch aan de lage kant.
~
Nee, dan het New Yorkse !!!. Het geluid van deze band is opgebouwd rond opzwepende drums en veel percussie. Ook bij de bas en gitaar ligt de nadruk op spicy punkfunk-ritmes in plaats van op melodieën. De orgastische opbouw van de nummers brengt het publiek in de bloedhete Off Corso in hogere sferen. Beide zangers doen daar nog eens een schepje bovenop door vieze gezichten te trekken en extatisch te dansen alsof ze droogneuken. Een geweldig optreden. Voor de onderbuik.
Betovering
Op dag twee kon er in filmhuis Lantaren/Venster worden genoten van de oorspronkelijke, maar opmerkelijke folkklanken van Larkin Grimm. Ze probeert haar publiek alvast in een stemming van liefde en sereniteit te brengen door iedereen te verzoeken de ogen te sluiten, maar het zijn gelukkig haar liedjes waarmee ze uiteindelijk iedereen volledig voor zich wint. Het publiek hangt aan haar lippen als ze verhalende folksongs over de natuur ten gehore brengt, terwijl ze zichzelf begeleidt met een gitaar of met een traditioneel tokkelinstrument, een zogenaamde Appalachian Dulcimer. Haar hoge stem brengt het publiek in een geheimzinnige betovering, en ontaardt af en toe in een ijselijk krijsen. Bijna eng, deze bosnimf, maar de betovering wordt verbroken als ze opgewekt voorstelt om met haar mee te gaan naar de volgende act, Akron/Family.
Haar enthousiasme wordt al snel bevestigd. Het optreden van deze mannen is net een soort alternatief religieus ritueel. Muzikaal heeft het elementen van folk, postrock en pop. Bands als … And You Will Know Us by the Trail of Dead en Animal Collective zijn terug te horen in hun liedjes. De vrolijke eensgezindheid werkt aanstekelijk op het publiek en er wordt gretig geparticipeerd met klappen en zingen, totdat de halve zaal met de band op het podium staat te dansen en te musiceren. Iedereen is weer kind als ze het publiek massaal een cirkel, een driehoek en een vierkant laten uitbeelden… minuten lang! Als je niet te sarcastisch was om te delen in de liefde en het positivisme van deze band, vormde het optreden van Akron/Family een van de beste shows van het festival.
 |
| Akron/Family |
Performance
Naast muziek was er ook veel beeldende kunst, performance en film te bewonderen. Was voor veel mensen de stap van het prachtige weer buiten naar een donkere bioscoopzaal misschien wat groot, de drempel om even wat kunst mee te pikken in TENT was een stuk lager. Daar kon je bijvoorbeeld een indrukwekkende berg grof vuilnis aantreffen van het kunstenaarstrio Kimberly Clark, waarop levensechte poppen van twee hipstermeiden al struikelend stokken in de lucht steken en daarmee per ongeluk heel symbolisch een kruis vormen.
Matthijs Jansen gooit hoge ogen met zijn soloperformance Cobain, waarvoor hij in de huid kruipt van de legendarische Nirvana-zanger. In een jurk, met enkel een tafel, een gitaar en een versterker, brengt hij het opgewonden festivalpubliek binnen no time in een depressie. Ook speelt hij Cobains naasten, zoals Nirvana-bassist Krist Novoselic. De rock-‘n-roll-bevalling van Courtney Love is ronduit cabaretesk. De lach werkt bevrijdend. De laatste scene, waarin Jansen zichzelf speelt ten tijde van Cobains zelfmoord is bitter maar tegelijkertijd hilarisch. “Arme jongen, hahaha,” lacht het publiek.
Al met al was deze editie van Motel Mozaïque publieksvriendelijker dan de vorige, vooral vanwege het wegvallen van het vaak overvolle en benauwde Nighttown en de ruimtewinst die de drie nieuwe locaties in het centrum brachten. Een goede zet richting nog meer locaties en variatie de komende jaren?
