Vier keer is scheepsrecht?

Tom McRae is een geboren singer-songwriter. Hij schrijft prachtige tastbare nummers met goede teksten en is bevoorrecht met een stem waar je u tegen zegt. De eerste drie albums waren ingetogen en voor velen misschien iets té rustig. Een echte doorbraak bleef dan ook uit. Naar eigen zeggen is dit vierde album harder en toegankelijker dan de voorgaande en dat is inderdaad duidelijk te horen. Tussen de gevoelige McRae-nummers door krijgen we ditmaal een wat meer poppy geluid te horen. Hij gaat qua sound dan ook erg richting de toegankelijkheid van bijvoorbeeld David Gray. De single Bright Lights heeft zo’n typisch David Gray-pianoloopje.

Die stem, die stem

Tom McRae is gegroeid. De krachten van de vorige albums worden gebundeld en dat resulteert in een sterk uitgebalanceerd popalbum. Het album laat een diversiteit aan nummers horen van rustige ballads tot stevigere popnummers, muzikaal zit het allemaal erg sterk in elkaar. De piano is sterker dan ooit en de strings helpen mee aan een ‘af’ geluid. En oh die stem, die stem. Zijn stem is toch hét onderscheid tussen hem en andere singer-songwriters. Wat overigens wel gezegd mag worden is dat de cd ietwat overgeproduceerd klinkt, hij klinkt misschien iets té gladjes.

McRae wilde het voor zijn vierde album eens over een wat vrolijkere boeg gooien. Hij luisterde de laatste tijd zelf veel naar hoopvolle en verheffende muziek en wilde het zelf ook minimaal eenmaal proberen zo’n plaat te maken. De positieve ondertoon komt goed naar boven. Hoogtepunten van het album zijn Keep Your Picture Clear, een sterk zanggedreven nummer met een mooie aanloop naar de climax, en Sound Of the City, waarin hij strakker en soepeler klinkt dan ooit tevoren. McRae zegt zelf voor dit album beïnvloed te zijn door Bruce Springsteen, Nick Drake, Nick Cave en Jeff Buckley. En af en toe hoor je dan ook de rauwheid van Springsteen en de soepele stemband van Buckley terug.

Doorbraak?

King Of Cards is zonder twijfel het meest toegankelijke en misschien ook wel commercieel interessante album van McRae tot nu toe. Het lijkt erop of McRae een bewuste toenadering richting het grote publiek doet, maar dat doet niet af aan de kwaliteit van het album. De nummers klinken strakker en vlotter, bijna elk nummer heeft ditmaal een drum. Het ontbreken hiervan haalde de vaart nog wel eens uit zijn vorige albums. Dit album houdt je van begin tot eind bij de les. Op King Of Cards bezorgt McRae mij veelvuldig kippenvelmomenten en blijft hij zijn eigen geluid trouw. De tijd zal moeten leren of deze commerciële stap van McRae een doorbraak zal betekenen en of zijn fans het kunnen waarderen, ik ben in ieder geval om.