Dertig jaar verder en nog altijd geen antwoorden

Het leven, dat is gebeurd. Blijkbaar. Op ‘Thirty’ komt ze tot de ontnuchterende ontdekking dat het leven links en rechts is gepasseerd. Dan ben je ineens dertig jaar verder, nog altijd ongehuwd, nog altijd kinderloos, ouders net gescheiden. Dan staat Tamara maar zo in Zweden, langs de snelweg, bij een tankstation. Op tour met vrienden, de bergen en het geruis van de snelweg. Ze schrijft: ‘And I was incredibly happy.’ Dan zingt ze ‘That was that year, now here / Now here is another one.’

Opgeruimde muziek in gestrekte draf en alle details passeren even haarscherp uitgelicht: De vader in Nairobi, het verdriet, de snelweg, vrienden, het geluk. Een licht hysterische lachbui volgt. Dan, op ‘The Impossible’, zingt ze over de omgang met de wereldsystemen, het klimaat, grootstedelijke problemen die onaantastbaar de gang van de dag bepalen.

De omgang is evenwel opgeruimd, beschouwend, in wandeltempo. Iemand speelt op een fluit; de omgeving doet denken aan Bill Callahan’s Dream River. Nu zingt dan niet kloosterling Callahan, maar  een doodgewone vrouw van tweeëndertig, die haar koffie dringt in de ochtend, brood smeert en gitaar speelt. Normaler kan bijna niet, als ze niet zong als een engel.

Tegenover de Independent tekent ze de afkomst van plaat drie als één van strijd en inspanning. Nog meer dan het resultaat van bloed, zweet en catharsis klinkt op The Weather Station het geluid van een gebalanceerd leven. Aan het slot van de plaat zit ze in een restaurant – een lunchafspraak. In gesprek met een tegenpersoon die de tijd vol praat over werkgevers, advocaten en het klimaatprobleem. Tamara ziet pijn bij haar tegenpartij, een schaduw, en ze kan er niet bij.

Je kunt je voorstellen dat Tamara zo naar achter leunt, alle pijn en schaduwen laat voor wat zijn. Nog voor ze om de rekening kan vragen dooft het licht. Dertig jaar verder en nog altijd geen antwoorden.