Beatty vs Bugsy

Acteur Warren Beatty vond het dan ook opmerkelijk dat Hollywood bijna een halve eeuw na Bugsy’s dood nog steeds niet dankbaar gebruik had gemaakt van zijn opmerkelijke levensverhaal. Hij besloot zelf maar een balletje op te gooien, wat in 1991 resulteerde in Bugsy, een prestigieus opgezette biopic met Barry Levinson als regisseur, en Beatty zelf in de titelrol. Op de hoes van de onlangs verschenen luxe uitgevoerde dubbel dvd van deze film staat: ‘Winnaar van 2 Oscars’, maar als je weet dat Bugsy maar liefst tien Oscarnominaties kreeg, mag dit teleurstellend genoemd worden. Die teleurstelling blijft hangen na het zien van de film en dat klinkt ondankbaar, aangezien het verhaal boeiend wordt gebracht: vanaf de eerste scène waarin Bugsy gelijk wordt neergezet als gevaarlijke ijdeltuit die ontploft als hij ‘Bugsy’ genoemd wordt, tot aan het einde.

Steekje los

Daarbij komt: het decor is prachtig, de kostuums zijn de Oscar waardig, de dialogen lopen goed, en de prestaties van Harvey Keitel en Ben Kingsley in de ondersteunende rollen verdienen een eervolle vermelding. Ook Annette Bening, als het liefje van Siegel, zet haar beste beentje voor, en de vonk sloeg ook buiten de set over. Bening wist womaniser Beatty te temmen en is nog steeds met hem getrouwd.

Maar dan Beatty’s rol: de kwaliteit van zijn acteerwerk staat buiten kijf. Hij kan het allemaal: de gladheid van een verleider, de zelfverzekerdheid van een gangster, de lange monologen, de steelse gebaartjes. Maar waar is dat ‘losse steekje’? Het verknipte in zijn blik leggen is aan Beatty niet besteed (daar waar Robert de Niro dat bijvoorbeeld wel kan) waardoor de onvoorspelbare maniak die Bugsy moet zijn geweest maar moeilijk gestalte krijgt. En helemaal eerlijk is het misschien niet, maar opgemerkt moet worden dat Bugsy net 41 was toen hij overleed, en nog strak in het vel zat, terwijl Beatty in 1991 de vijftig al gepasseerd was. Virginia valt in een scène tegen Bugsy uit: “The rest of the time you’re just a goodlooking, sweet-talking, charm-oozing, fuck-happy fellow with nothing to offer but some dialogue”. In die zin is Beatty misschien juist wél goed gecast.

Extra’s

Een tweede teleurstelling is dat de achtergronden van de karakters obscuur blijven. Bij aanvang van de film is Bugsy al volop actief als gangster, we weten niets van het hoe en waarom. Ook zijn afkomst blijft onderbelicht, terwijl die toch mateloos interessant zou zijn. Dat hij het plan had Mussolini te vermoorden was een duidelijk teken van zijn megalomanie, maar had ook rechtstreeks te maken met zijn Joodse afkomst. Dat er in de film geen tijd is vrijgemaakt om dit uit te diepen is geen zonde, wel is het een gemiste kans dat er in de extra’s geen aanvullende informatie wordt gegeven over zijn leven en geen beeldmateriaal wordt getoond van de echte Bugsy.

De extra’s, die toch zeer uitgebreid zijn, gaan vooral over de film zelf en tonen de verwijderde scènes, een video montage van ‘Bugsy’s screentest’ (zoals die gedeeltelijk ook in de film zelf te zien is) en een lijvige documentaire genaamd The Reinvention of Bugsy Siegel, met hierin veel aandacht voor alle aspecten die komen kijken bij de productie van de film, zoals het schrijven van het script, regisseren, acteren, monteren, kostuumontwerp en muziek (prachtige muziek van componist Ennio Morricone). Op deze manier geven de extra’s een goed inzicht in hoe een productieproces organisch kan verlopen. Maar Bugsy Siegel? Die blijft voorlopig niet meer dan een historische onderwereldfiguur.