Hiss Golden Messenger zingt zijn eigen evergreens

Voorganger Heart Like a Levee wordt geïnformeerd door inzichten uit het onderweg zijn. De heimwee, niet meer vooruit willen, de kinderen, een vrouw die wacht en een vader die niet weet hoe het vaderschap te combineren met een muziekcarrière. Een vader op tour. “It’s hard Lord, it’s hard”, galmt M. Taylor op Biloxi, een klein en opgeruimd liedje van twee minuten en een beetje.

En opgeruimd blijft het, ook op plaat nummer negen: Hallelujah Anyhow, een vijfendertig minuten durend werkje dat krap op de hielen van Heart Like a Levee verschijnt. Taylor giet zijn gemijmer in bondige muziekjes, ontspannen muziekjes. Soul, folk, gospel, traditionele muziek die gezellig wegkeuvelt, zonder weerhaakjes, zonder irritatie.

Traditionele muziek is volgens Hiss Golden Messenger “the most radical blending of emotion and art”. Een heftige uitspraak die naast een losjes bij elkaar gespeeld werk als ‘John the Gun’ welhaast uit wereldvreemd aandoet. Radicaal is de muziek van Hiss Golden Messenger allerminst. Dit is geen Johnny Dowd. Dit is geen Tom Waits. Hiss Golden Messenger is het geesteskind van een man die al negen platen in staat blijkt om vanuit ‘The Gospel of the Jukebox” muziek te trekken die klinkt alsof ze er altijd al is geweest.

‘Domino (Time Will Tell)’ is een evergreen die er toevallig
krankzinnig lang over heeft gedaan om op plaat te verschijnen. Voor ‘Lost Out in the Darkness’ geldt hetzelfde. “If you carry the good news, show me” zingt hij. Licht en donker, hoop en wanhoop, liefde en haat komen over de kleine spanwijdte van Hallelujah Anyway in hetzelfde midden gemoedelijk bij elkaar. Als er iets radicaal is aan Hiss Golden Messenger, is dat het dan, misschien. Dat het gemoedelijk is.