Down The Rabbit Hole

Aan de lengte van de rij bij The Village Coffee is wel te zien dat het voor velen een heftige eerste nacht is geweest. De medewerkers van de Utrechtse koffietent werken zich in het zweet om iedereen van een bakkie pleur te voorzien om de tweede festivaldag te overleven. Met de lekkere sound van Moderat in ons achterhoofd staat de Engelse producer SOHN als eerste op het programma. De link met producer James Blake is nergens ver te vinden, hoewel de show van Chris Taylor, de man achter SOHN, net iets spannender is om naar te kijken én naar te luisteren. De langzame beats van onder andere ‘The Wheel’ geven net dat beetje energie die we nodig hebben deze middag. Wanneer track ‘Lights’ volledig verkeerd begint, geeft de producer dat met een grote lach toe en vraagt of het oké is om opnieuw beginnen. Doet een beetje denken aan die keer dat hij in Tivoli de Helling zo serieus opging in zijn eigen beats en van zijn krukje afviel. Dit soort dingen geven hem juist de persoonlijkheid die je op sommige punten in de set weleens mist.

Van de beats van SOHN naar de zwoele sound van het Vlaamse Bazart. De band heeft als voorprogramma van Oscar and the Wolf reeds vele successen geboekt. Het is dan ook duidelijk te zien en te horen dat Bazart uit dezelfde richting als Oscar and the Wolf komt: iets minder extravagant als Max Colombie maar zeker net zo losjes in de heupen. Zanger Mathieu Terryn kan de tent net zo goed opzwepen zoals Colombie dat altijd bij zijn shows doet. In de eerste paar rijen in het publiek zijn tientallen Belgen te vinden die stuk voor stuk de hits mee kunnen zingen. Ook onder de Nederlanders blijkt Bazart behoorlijk populair te zijn: bij de afsluitende hit ‘Goud’ kan niemand meer stil blijven staan. De Hotot is weliswaar iets te groot voor Bazart, maar bij gebrek aan grotere bands is het voor dit tijdstip prima.

Spinvis brengt ons in de Teddy Widder de rust die we nodig hebben. De tekstuele hoogstandjes van Erik de Jong komen enorm goed uit de verf in de op een na grootste tent van het festival. Een van de hoogtepunten komt vrij vroeg in de set: het altijd mooie ‘Ik Wil Alleen Maar Zwemmen’ wordt tot ver in de tent meegezongen. Zelfs voorbijgangers kijken de tent in en zingen wat woorden mee. De flink gevulde Teddy Widder wordt nergens teleurgesteld en zelfs hier en daar verrast: een bijzondere versie van ‘Kindje van God’ zoals we die nergens eerder hebben gehoord.

Ook Nederlandse muziek is deze editie weer goed vertegenwoordigd. Typhoon bewijst even later in de Hotot dat hij terug is van weggeweest. Waar hij twee jaar geleden ieder festival in Nederland in wist te pakken is het even stil geweest rondom de Nederlandse muzikant. En guess what: twee jaar later blijkt dat het zinderende Lobi Da Basi nog steeds een van dé anthems van het festival is. Hoewel Glenn de Randamie, de man achter Typhoon, hard bezig is met nieuw werk laat hij hier vanavond slechts één nummer van horen. Dat geeft niks, de rest staat namelijk als een huis. ‘Hemel Valt’, ‘Zandloper’, ‘Surfen’… stuk voor stuk hits waar het festivalpubliek nog lang niet klaar mee blijkt te zijn. Zonnebril op en gáán! Dat gevoel krijgen we ook bij de dansbare popmuziek van Nao, die je misschien wel kent via Disclosure. Nergens anders op het affiche van dit jaar zien we zo’n poppy verschijning en dito sound als die van Nao. En eerlijk? Dat had best meer gemogen! De Teddy Widder staat behoorlijk vol met breed grijnzende meisjes in felgekleurde outfits. Het is heel moeilijk om niet vrolijk te worden van deze Britse popzangeres.

De grote afsluiter van de zaterdagavond is Fleet Foxes. De indierockers uit Amerika nemen de proef op de som door te openen met nieuw werk van het album Crack Up dat nog maar een week uit is. Gedurfd, vooral als je als band een festivaldag mag afsluiten. Het lukt de mannen dan ook niet om de aandacht van het publiek volledig vast te houden. Waar normaal gesproken de grootste tent van DTRH aan het eind van de avond volstaat, loopt de tent nu met het nummer leger. Vreemd is dat niet: wanneer de spanning ver te zoeken is, moet je dat maar ergens anders doen. Met name het oudere werk zoals ‘He Doesn’t Know Why’ en hitje ‘White Winter Hymnal’ doen het goed. Daarom gaan waarschijnlijk veel mensen op de helft van de set naar de show van Nicholas Jaar in de Teddy Widder. Begrijpelijk, maar ook jammer dat een van de weinige headliners toch niet helemaal de juiste keuze bleek te zijn.

De sets van Nicholas Jaar en 2manydjs blijken wel de juiste keuze te zijn voor het aanwezige publiek. Mensen willen dansen en losgaan. De focus op het nachtprogramma heeft hiermee dus ook een heel nieuw publiek weten aan te trekken. Zou dat de reden zijn dat de organisatie de capaciteit van het festival heeft vergroot? Dat blijft voor nu even gissen, op naar de tent om op te laden voor de laatste dag.