Toneelspelen lastiger dan zingen
Zodra de zaallichten uitgaan bevinden we ons in het jaar 2008. “Het is het jaar van de duivel,” vertrouwt NOS-nieuwslezer Noraly Beyer het publiek toe via de speakers, nadat ze eerst wat rampzalige nieuwsfeiten op een rij heeft gezet. De nieuwsbulletins waarin met een cynische ondertoon een soort jaaroverzicht wordt behandeld, komen continue terug tijdens de nieuwste voorstelling van de a capella groep Montezuma’s Revenge. De nieuwsfeiten zijn grappig gevonden, maar het is lang onduidelijk wat de bedoeling ervan is in deze voorstelling.
Sowieso vraag je je tijdens de hele show af waar het ‘verhaal’ naartoe gaat.
Hadden de mannen niet beter kunnen gaan voor een liedjesprogramma zonder poespas? Met een titel als De Montezuma Code zijn de verwachtingen hoog gespannen. En hoewel het thema inmiddels wel uitgekauwd is na het bekende boek van Dan Brown, de film en de spelletjes, had het wel aardig kunnen uitpakken. Als de vijf zangers in het eerste deel van de voorstelling als een Sherlock Holmes over het toneel drentelen, denk je nog dat het spannend gaat worden…
Vreemde gebeurtenissen
In het tweede deel slaan de heren, in hippere kleding dan voor de pauze, echter een andere weg in. Interactie met het publiek staat centraal en het publiek krijgt uitleg over wat ‘vreemde gebeurtenissen’. Daardoor ga je alleen niet op het puntje van je stoel zitten, want je krijgt nog niet het gevoel dat je deelgenoot gaat worden van een verhaal. Het is allemaal te fragmentarisch en niet leuk genoeg verpakt om nieuwsgierig te worden naar wat hier aan de hand is.
Het is eigenlijk gewoon genieten van de liedjes die gezongen worden met hier en daar een grappige onderbreking. Dat genieten komt overigens niet vanzelf, want het is –ondanks de aankondigingen- toch even wennen dat Montezuma’s Revenge een hele voorstelling lang in het Nederlands zingt. Dat is voor het eerst in hun 21-jarig bestaan. Bekende Engelstalige liedjes zijn vrij vertaald en worden afgewisseld met Hollandse klassiekers. Hoewel de mannen beter in het Engels en Duits zingen, is het niveau nog wel hoog. De uitschieters zijn: Dieper ondergronds (Deeper Underground van Jamiroquai), Soms sneeuwt het in april nog (Sometimes it snows in april van Prince) en de medley na de pauze.
Kuijt als regisseur
Na de circusaanwijzingen van Karel de Rooij tijdens de vorige voorstelling Pop Art, is nu gekozen voor Bruun Kuijt als regisseur. Niet de minste en ook niet onbekend met het werk van Montezuma’s Revenge aangezien hij zelf vroeger lid is geweest van de groep. Toch dwingt hij deze – wat onhandige – mannen om naast hun zangpartijen ook te acteren en te dansen. En daar is dit vijftal gewoon niet constant even sterk in. De choreografie is prachtig bedacht, maar niet altijd perfect uitvoerbaar voor hen. De lat moet ook steeds hoger gelegd worden lijkt het; doorzingen (of neuriën) terwijl je valt is voor deze heren geen probleem. Maar geloofwaardig een toneelstukje opvoeren is andere koek.
Het mag duidelijk zijn dat De Montezuma Code niet de meest briljante show ooit is van dit gezelschap. De poging van Kuijt is dapper om een wat bredere voorstelling neer te zetten met meer inhoud en entertainment. De nieuwsbulletins zijn goed gevonden, de woordgrappen zijn leuk en het cynisme lijkt te passen bij de mannen. Maar de uitwerking van het verhaal had beter gekund. Misschien moet het vijftal zich bij de leest houden en accepteren dat ze vooral goed zijn in zingen.
De Montezuma Code is dit theaterseizoen nog tot en met 28 april in de theaters te zien. Kijk hier voor een uitgebreide speellijst.
