Sprankelend geweld

In de countryhoofdstad aangekomen, nam ze Cockahoop op: een goed ontvangen americana-plaat. Deze stijlbreuk zal voor Matthews wel een muzikale én sociale bevrijding van de Engelse poplijsten en bijbehorende muziekscene zijn geweest. En juist nu ze speculeert over terugkeer naar Groot-Brittannië komt ze met haar tweede soloplaat: Never Said Goodbye. Een opgetogen popalbum dat de folks back home minzaam toeknikt.

Het is weliswaar een traditioneel popalbum, toch is het ook een idiosyncratisch werk. Dit komt ten dele door Matthews’ herkenbare, lijzige meisjesstem. Opvallender is evenwel dat het hele, voornamelijk akoestische, album gevuld is met bonkende drums. Het siert Matthews dat het haar niet deert om door haar eigen ritmesectie omver gelopen te worden. Ook tikt er altijd wat percussie mee, waardoor het album opvallend ritmisch geörienteerd is voor een singer/songwriter.

Ingetogen is Never Said Goodbye in geen geval, wat niet alleen door de opvallend aanwezige drums komt. In Oxygen speelt een flinke hoeveelheid blazers mee en in de buurt van Matthews’ leadvocals zijn altijd wel een koortje, een toetspartij of een toefje elektronica te vinden. En tussen dit beukende, maar sprankelende geweld springen in vrijwel elk nummer die paar knap gevonden hooks er uit: die één of twee melodielijntjes die van het ene op het andere moment het liedje memorabel maken.

Soms slepen de nummers iets te veel, dan is de vanzelfsprekendheid die een goed nummer altijd in zich heeft er even niet. Bovendien is afsluiter Elen een wat al te gewoon einde, ondanks de steun van Gruff Rhys (Super Furry Animals). Liever hoor je Cerys Matthews voortgestuwd worden door die prominente drumpartijen, zodat ze met de beste melodieën moet komen om niet te verzuipen.