Leven en dood dichtbij in 2016

De beperking is om vijf albums te belichten die het jaar kenmerken Toch blijft het een momentopname en is het een gekleurde mening. Met het besef dat we niet alle albums die dit jaar uitkwamen hebben gehoord en dat albums uit het begin van het jaar al meer tijd hebben gehad om te rijpen of om te vergeten, is dit mijn resultaat.

 

De dood als middelpunt op plek vier en vijf

Waar deze top vijf mee begint, staat in schril contrast met het slot. Nick Cave verloor dit jaar zijn volwassen zoon. De weerslag van dat verlies en verdriet is terug te horen op zijn zwaarmoedige maar fraaie Skeleton Tree. De bijbehorende film heb ik nog niet gezien maar schijnt erg indrukwekkend te zijn. Muziek en film om stil van te worden. Je moet er wel het juiste moment voor uitkiezen om zoveel verdriet tot je te kunnen nemen. Met de muziek houdt Cave voldoende afstand om deze wel met regelmaat te kunnen beluisteren zonder in volledige somberheid achter te blijven. Gelukkig weet Cave in zijn muziek de kracht te vinden om toch weer door te gaan met zijn leven.

Het album Blackstar van de in januari overleden David Bowie is een album waar eigenlijk niemand omheen kon dit jaar. Ik prijs me gelukkig dat ik het album op de dag van verschijnen heb kunnen bemachtigen en voor het droeve nieuws meermalen heb mogen beluisteren. Het stemde me toen gelukkig te horen dat Bowie de vernieuwingsdrang gevoeld heeft. Met de invloed van de jazz op zijn popmuziek wist hij een album te maken van een behoorlijke importantie. Wat daarna gebeurde is inmiddels alweer bijna een jaar geschiedenis. Het kleurde langzaam de mening over het album zodat hij gevoelsmatig groeide tot het beste album. Gelukkig heb ik me weten te bedwingen en het album wel een verdiende hoge notering gegund.

 

Een tweede en derde plaats

Alsof het zo aan elkaar verzonnen is moet ik toch Verloren Verleden de eer gunnen voor de derde plek. De IJslandse band Árstídir vormde samen met onze eigen Anneke van Giersbergen een gelegenheidssamenwerking. Ze diepte vele liedjes van overal te wereld bij elkaar die in de vergetelheid dreigen te verdwijnen. Het Nederlandse liedje ‘Het dorp’ krijgt hierbij een bijzondere uitvoering die prima past binnen de sound van de rest van het album. De uitwerking wentelt zich in de akoestische gitaarsound van de IJslanders en de fijne zang van Van Giersbergen.

Het op een na beste album van het jaar koester ik al sinds de eerste beluistering. Idan Raichel trok zich terug om helemaal in zijn eentje tot zichzelf te komen. Het album dat daar het gevolg van was At The Edge of the Beginning laat horen hoe diep iemand in zichzelf kan terugkeren om zichzelf en vooral zijn wortels opnieuw te ontdekken. Een herboren Raichel deed in de loop van het jaar ook nog eens ons land aan waar hij een overtuigde show gaf. Op dat moment zakte het album nog dieper in de vezels van je wezen.

 

De beste van het jaar

Tot slot was het jaar 2016 een jaar waarin veel popgoden ons verlieten. Het is moeilijk om daar objectief mee om te gaan. Hoe zouden we tegen hun laatste uitgebrachte werk aankijken als ze nog onder ons zouden zijn? Hebben we het album al een plaatsje gegeven als het nieuws van hun overlijden ons bereikt? Toch kunnen we niet om de gebeurtenissen heen en kunnen we nu ook niet even terug in de tijd of de wetenschap uit te schakelen.

Over het beste album van 2016 heb ik gezien het bovenstaande best lang getwijfeld. Uiteindelijk heb ik mijn muzikale gevoel gevolgd en het album genomen dat ik al een tijdje het makkelijkst pak als ik iemand een topplaatje van dit jaar wil laten horen. Sturgill Simpson heeft met zijn A Sailor’s Guide To Earth een gevoelige snaar geraakt die maar blijft trillen. Gek genoeg heb ik het album nooit een review gegund op een van de media waar ik mijn waardering meestal niet onder stoelen of banken steek. Simpson heeft het album geschreven ter gelegenheid van de geboorte van zijn zoon. Toch kan je als je dat niet weet er ook een heel gelovig album in horen van God die zijn zoon naar de mensheid afvaardigt. Dat past natuurlijk heel goed in deze periode van het jaar. Maar de waarheid is toch echt dat het hier over zijn eigen kind gaat. De Americana-, folk- en toch zeker ook countryzanger heeft met zijn album een bijzonder werk gemaakt dat in voornoemde hokjes nergens echt past, maar dan ook vooral vanwege de prachtige bombast die hij aan het album heeft toegevoegd. Hij spreekt uit zijn hart op een grootse manier. Voor mij het album van het jaar waarin zowel nieuw leven als de dood heeft huisgehouden. Een nieuw begin geeft altijd weer hoop.

 

Bubbling under

Vreemd om aan een top vijf nog een toegift toe te voegen. Toch voel ik de noodzaak om te delen dat het album You Want It Darker van Leonard Cohen net de top vijf niet heeft gehaald maar niet on-vernoemd mag blijven. Deze topper uit de folk muziek heeft met zijn afscheidsplaat net als Bowie nog snel een meesterwerk aan zijn oeuvre toegevoegd.

Gelukkig heeft het muziekjaar 2016 heel veel mooie muziek gebracht dat onmogelijk hier allemaal ter sprake kan komen. Daarover schreven we als 8WEEKLY het hele jaar zonder ook daarmee alles te raken. Er is nog zoveel te ontdekken over het afgelopen jaar, terwijl de eerste releases voor 2017 alweer staan te trappelen. De muziek leeft gelukkig altijd voort!