Eigenzinnige rapper kiest voor de ‘highs’

Maar weinig hedendaagse rappers zijn zo origineel als Danny Brown. Met zijn bijzondere stemgebruik, aparte beatkeuzes en teksten over onder meer excessief drugsgebruik, expliciete seks en depressiviteit heeft hij zich ver boven het maaiveld uit geheven. Vanavond staat hij in Amsterdam vanwege de Atrocity Exhibition Tour, vernoemd naar zijn laatste album, waarop Brown meer experimenteert dan ooit.

Eigenzinnige rapper

Voordat het fenomeen uit Detroit het podium beklimt, is het aan protegé Zelooperz om het publiek warm te draaien. Dat lukt hem met zijn opzwepende beats en energieke flow zeer behoorlijk. De vergelijking met Danny Brown is gauw gemaakt, aangezien Zelooperz een soortgelijk stemmetje opzet. Het niveauverschil tussen de twee is echter groot: naast zijn flow biedt Zelooperz louter platte trapbeats en ongeïnspireerd klinkende refreintjes. Een aparte stem maakt dan ook nog geen eigenzinnige rapper.

Dat geldt uiteraard ook voor Danny Brown zelf. Hij heeft, zowel tekstueel als muzikaal gezien, echter heel wat meer in zijn mars dan het clowneske stemmetje waar hij om bekend staat. Neem alleen al de wijze waarop hij zijn optreden passend inluidt: zijn DJ gaat aan de haal met ‘Atrocity Exhibition’ van postpunkband Joy Division, het duistere nummer waaraan Danny Browns laatste plaat en de tour hun naam ontlenen.

Nul aansporing nodig

Wanneer Brown zelf het podium beklimt, blijkt echter dat de melancholische sfeer niet bedoeld is om de toon te zetten: vanaf de eerste seconde gaan de remmen los. De rapper heeft bij het tweede nummer, ‘Lie4’, al een deel van het publiek aan het moshen, iets dat vervolgens elke anderhalve track gebeurt. Vol energie geeft hij zich over aan de muziek.

Daarbij maakt hij opvallend weinig contact met het publiek. Hij stelt zich tweemaal voor en vraagt een keertje om de handen in de lucht, maar dat was het wel zo’n beetje. Dat is echter geen enkel probleem: de toeschouwers hebben precies nul aansporing nodig om los te gaan en luidkeels mee te rappen. De rapper breekt de tent dan ook volledig af.

Gestructureerde setlist

Brown kiest voor een duidelijk gestructureerde setlist, door zijn laatste drie platen een voor een langs te laten komen. Te beginnen met tracks van zijn kale, rauwe doorbraakalbum XXX (2011). Het valt daarbij op dat hij zich enkel richt op de ‘highs’ van de ongebonden eerste helft van die plaat.

Hetzelfde geldt voor de rest van de set: van Old (2013) laat hij vrijwel uitsluitend de door EDM beïnvloede feestkant horen en ook van het experimentele Atrocity Exhibition komen alleen de klappers aan bod. De ernstige kanten van Brown, die zijn feesttracks een dubbele laag bezorgen, blijven daardoor bijna volledig achterwege. Het resultaat is echter dat het publiek nummer na nummer los kan gaan en dat ook uitbundig doet.

Abrupt einde

Zo toepasselijk als Brown zijn concert begon met het nummer van Joy Division, zo vreemd breekt hij het na ongeveer een uur ineens af. Het brute ‘Pneumonia’ is nauwelijks afgelopen wanneer hij uit het niets de coulissen induikt. Dat was het dan. Het publiek blijft duidelijk een beetje op zijn honger zitten, mede omdat Atrocity Exhibition relatief kort aan bod komt. Zeker als je bedenkt dat hij zijn tour ernaar vernoemd heeft. Wellicht komt dat gevoel mede door het hoge niveau van het optreden, want hoe je er ook naar kijkt, uiteindelijk heeft Danny Brown simpelweg een uur lang de zaal platgespeeld.

Gezien: 21-10-2016
De Melkweg, Amsterdam