HUiD jeukt, tintelt maar geeft geen kippenvel
Het groeit en ademt, verkleurt en rimpelt, jeukt en tintelt. Het verraadt onze diepste gevoelens en brengt ze naar de oppervlakte. De huid: het grootste orgaan dat de mens bezit. Schweigman& en Slagwerk Den Haag (SDH) sloegen de handen ineen voor een theatraal onderzoek naar tastzin en contact maken. Maar wordt zoiets van achter die vierde wand ook echt tastbaar?
De drie percussionisten betreden het speelvlak in het zwart, casual. De vier performers blijven zo natuurlijk mogelijk, in minimaal bedekkend, huidskleurig ondergoed. De relatie is alleen daardoor al direct duidelijk: Slagwerk bepaalt het komende uur het ritme en bespeelt zijn vier instrumenten. Schweigman& staat bekend om haar zintuiglijke, zwijgende theatervoorstellingen. Noem het fysiek theater of ervaringstheater. Slagwerk Den Haag onderscheidt zich door van alles wel een klankbron te kunnen maken. Al tijdens de openingsscène wordt dit op een verrassende manier bevestigd. Huid villen. Huid bewerken. Huid verminken, gebruiken, verkopen. De lijst aan interpretaties en associaties voor tastzin, het orgaan zelf en contact maken lijkt eindeloos. Lekker in hun eigen vel lijken de performers tijdens HUiD alleen niet te zitten.
Zijn mond op over haar neus en haar mond op zijn onderlip. Zo schuifelen Toon Kuijpers en Francesca Lazzeri over het toneel. De spanning in de ademhaling is voor iedereen hoorbaar en voelbaar. Of het live is, wordt helder als de twee de monden van elkaar af halen en er een microfoondraad te voorschijn komt. *Slik* Langzaam laten ze steeds meer draad uit hun mond komen en zoeken ze de grenzen van hun balans op. *Slik* Wanneer het draad gespannen staat, pakken de mannen van SDH hun kans en transformeren ze het geheel tot een menselijke contrabas. Strijkend en tokkelend ontstaat er een macabere slapstick, met een onderliggende machteloosheid en kwetsbaarheid.
De mannen van SDH krijgen in de Stadsschouwburg Utrecht het podium dat ze verdienen en dat hun indrukwekkende aanwezigheid ook aankan. Voor Schweigman& komt het niet dichtbij genoeg. Het versterkte, holle geluid van tokkelen op botten, de scherpe soundscapes van Arnoud Noordegraaf en de trillende trommelvliezen door paukenslagen geven HUiD die diepere laag.
De hoogzwangere Boukje Schweigman kon zelf niet aanwezig zijn bij de première. Het bericht dat ze op het punt stond haar kleine wonder voor het eerst te kunnen aanraken, gaf de voorstelling extra betekenis.
