Trippen op Terschelling
De feestelijkheden rondom de 35ste editie van Oerol, waarin het thema ’tijd’ in vele gedaantes terugkeert, beginnen al op het moment dat de zonnige gele entreekaarten op mijn deurmat vallen. Een verwachtingsvol gevoel tintelt vanuit mijn tenen richting mijn hart, waar dit bijzondere festival vol locatietheater, landschapskunst en muziek een speciaal plekje verworven heeft. Omdat het programma dit jubileumjaar te veel moois beloofde om alleen te kunnen zien, deel ik de feestvreugde met redacteur Tamara de Reus. Haar Oerol-ervaringen zullen later deze week verschijnen. Die van mij beschrijf ik aan de hand van de thema’s Tijd, Trippen en De menselijke natuur in drie delen.
Club Guy & Roni / Slagwerk Den Haag – Mechanical Ecstasy
De eerste voorstelling die ik zie op deze editie van Oerol is Mechanical Ecstasy van Club Guy & Roni die samen met Slagwerk Den Haag een ode aan rave parties beloven: een clubnight waarin feest en voorstelling dwars door elkaar heen lopen. De Amsterdamse RoXY dient als inspiratiebron, waarbij een poging is gedaan om de lokale Terschellinger dansgelegenheid Braskoer hiertoe om te bouwen. Tijdens de opkomst van de dance eind jaren ’80 was ik nog niet eens geboren, waardoor ik de hoogtijjaren dan ook niet mee heb gemaakt. Mogelijk is dit een gebrek waardoor opgaan in de club deze avond lastig voor mij werd. De show waarvan ik geen deel uitmaakte voltrok zich aan alle kanten om mij heen, op twee diametraal opgestelde podia in de uiterste hoeken tot dansers die overal op de vloer losgaan. Aan het begin van de show dansen zij nog in zichzelf gekeerd, gedurende de show gaan zij steeds meer voor het publiek los en uiteindelijk wordt het publiek door de dansers mee het podium op getroond. Het grootste deel van het publiek laat zich hier makkelijk toe verleiden, uiteindelijk staan er meer mensen op het podium te dansen (algemeen directeur Marelie van Rongen incluis) dan dat er op de vloer staan. Het ongemak dat ik ervaar in mijn rol als toeschouwer – kijk ik nu naar een performance of doe ik hieraan mee – wint het uiteindelijk van de uitzinnige dans en muziek, waadoor ik hier niet in op kan gaan. Als in een slechte trip dringt de leegte van de nacht zich aan me op en bezie ik het fenomeen ‘uitgaan’ als een bizar gebeuren. Club Guy & Roni hebben het gehele publiek in elk geval (letterlijk en/of figuurlijk) bewogen.
Ragazze Quartet / Kapok / Slagwerk Den Haag / Blauwe Uur – Planetary Sunrise
Bij Planetary Sunrise nemen de strijkers van Ragazze Quartet, de jazzmusici van Kapok, de slagwerkers van Den Haag en de visuele kunstenaars van het Blauwe Uur mij mee op een reis door het werk van Terry Riley. De mooie woorden in het programmaboekje losten hun belofte in dit geval geheel in: het prachtige samenspel van beeld en geluid resulteert in een gelukzalige trip tijdens dit theatrale concert in de duinen. Klanken en kleuren voeden elkaar en daarmee zowel kijker als luisteraar. Waar ik muziek vaak liever beluister met mijn ogen dicht, wordt deze nu nog intenser door het licht. Bijzonder is hoe goed de makers de videoprojecties ter plaatse afstemmen op de klankkleuren van de muziek en deze verder voortstuwen. Ook vloeien natuur en cultuur in elkaar over aan het begin en eind van het concert: waar de muzikanten opkomen in het enige maanlicht van die avond, laat de vuurtoren precies zijn licht over hen schijnen op de laatste noten. Een mooi cadeautje van het eiland.
