Satirische klucht van hoog kaliber
‘We zijn hier nooit geweest. We zijn hier altijd geweest. Ik heb het gevoel dat ik deze plek ken. Dit is helemaal geen plek.’ Op deze manier begint Wat/nu van het Vlaamse Tg STAN: open zinnen die een existentiële crisis lijken te suggereren, de personages kennen geen zekerheden. De vragen en stellingen van de personages wisselen elkaar ritmisch af en lijken daardoor onzinnig en betekenisloos te worden.
Deze proloog, gebaseerd op het korte toneelstuk Slaap, kindje, slaap van Jon Fosse, staat qua verhaal los van de rest van de voorstelling. Die is namelijk gebaseerd op Een stuk plastiek van Marius von Mayenburg, een satirische klucht over de maatschappelijke kloof tussen een disfunctioneel upper class-gezin en hun huishoudster. Maar de existentiële vragen uit de proloog echoën in de hele voorstelling, waardoor de pretenties van de links-intellectuele bourgeoisie nog eens extra pijnlijk worden uitgelicht.
Schwung
Deze toegevoegde laag is zeer functioneel, want verder is Wat/nu voornamelijk een vakkundige klucht met archetypische personages. De tekst en met name het spel zijn bij vlagen hilarisch en herkenbaar, maar misschien juist door die herkenbaarheid minder origineel of verheffend. Mogelijk heb je al eerder varianten gezien van het conflict tussen een rijk maar wereldvreemd gezin en een eenvoudiger personage dat misschien minder weet en toch veel wijzer lijkt te zijn. Echter zelden zal de uitvoering zoveel energie hebben gehad, met acteurs die met zoveel schwung leven weten te geven aan hun personages, ondersteund door de pinnige dialogen die voor hen geschreven zijn.
Oude schoen
De voorstelling past de acteurs als een oude schoen. Heerlijk om een gezelschap zó ingespeeld op elkaar te zien. Met name Damiaan de Schrijver mag lekker schmieren in zijn dubbelrol van enerzijds querulante kunstenaar met perverse ideeën en anderzijds een verlegen en vroeg puberende twaalfjarige. Hij is zeker in die tweede rol erg komisch: als reusachtige vent met woeste baard weet hij in zijn spel goed de maniertjes van een onhandig kind met een te groot lichaam na te doen.
Speelplezier
Ook bij de andere acteurs spat het speelplezier ervan af. Sara de Roo weet het bloed onder je nagels vandaan te halen als Ulrike, een hautaine en manipulatieve haute culture madame, met haar bespottelijke ergernissen en haar frustraties over haar lage artistieke prestaties. Dit botst met het goedbedoelende lulletje rozenwater Michael, gespeeld door Frank Vercruyssen, die zich middenin zijn midlifecrisis besluit aan te sluiten bij Artsen zonder Grenzen. Alle personages vinden geborgenheid bij huishoudster Jessica, ingetogen gespeeld door Jolente de Keersmaeker, die als enige echt lijkt te luisteren naar de andere personages zonder daarna meteen het conflict op te zoeken.
Lachspieren
Deze satirische komedie is boven alles heel erg grappig, dankzij de talentvolle cast die met enorme energie en aanstekelijk plezier weet te charmeren. De voorstelling zit vol met prachtige scènes en absurde situaties die zeer op de lachspieren werken. Wat/nu biedt kortom geen nieuwe inzichten, maar wel een vrolijke herinnering aan de nutteloosheid van het bestaan.
