Lang leve de vage schoonheid
De kruisbestuivingen en de experimenteerdrift in het Antwerpse bestaan nog steeds. Dat bewijst The Love Substitutes, een gelegenheids-sterrenviertal rondom Rudy Trouvé. Ze maakten vorig jaar al hun debuut en nu is er de tweede plaat More Songs About Hangovers and Sailors. Twintig songs opgebouwd vanuit een stevige basis van vaagheid, aangelengd met de mooiste en breekbaarste melodieën. Iets dat bekend was van de helden rondom de Kaaien van Antwerpen. Gelukkig, ze zijn er nog.
The Love Substitutes is een sterrencombo met Rudy Trouvé aan het roer. Hij brak door met dEUS, ging daarna zijn eigen weg met onder andere fantastische bands als Kiss My Jazz, Gore Slut en Dead Man Ray. Craig Ward ‘verving’ Trouvé in dEUS op een geweldige manier, maar verliet de band in 2005 en Mauro Pawlowski (ex-Evil Superstars, ex-Mitsoobishi Jacson en ex-Shadowgraphic City) nam Wards plaats bij dEUS in. Bij The Love Substitutes heeft Mauro de drumstokjes van Bert Lenaerts overgenomen, die zijn oude, vertrouwde bas weer ter hand genomen heeft.
Trouvé
The Love Substitutes ontstond toen Ward in 2004 voor een toertje met dEUS zijn woonplaats Glasgow eventjes verruilde voor België. Het viertal sloot zich voor één dag in een studio op en speelde zeventien nummers in. Het was redelijk succesvol en minder vaag dan My Sister = My Clock, een vergelijkbaar studioproject van dEUS. Na enkele optredens – Trouvé houdt niet van toeren – werd het weer stiller rond het project. Maar nu is er dan More Songs About Hangovers and Sailors. Twintig songs die klinken als wat Trouvé al jaren maakt, waarbij zijn solowerk het dichtst in de buurt komt. Of de dingen die hij deed met Kiss My Jazz. Maar niet alles klinkt Trouvé; vooral de riffjes, bijvoorbeeld in Bangladesh Fashions, doen denken aan de tweede plaat van Evil Superstars, Boogie-Children-R-Us.
Gekte
Hoewel de plaat eigenlijk te lang is, kun je de luistersessies het beste in stukken knippen, want alles is de moeite waard. Niemand heeft een vaste positie in de band, waardoor alles heel gevarieerd klinkt. Zo zingt Ward bijvoorbeeld heel bescheiden, terwijl Pawlowski veelal met meer inzet zijn teksten brengt. En zo zijn Dressed for the Sea, You Seem to Have Forgotten Who I Am en A Modern Band Needs its Sleep perfecte songs, terwijl aan The Sad Mathrocker, The Velvet Sailor (Slight Return) en Hate the Love Substitutes de liefhebbers van de oude Belgenpop hun hart kunnen ophalen. Daar tussenin zit een mengelmoes van schoonheid, Beefheart-achtige gekte en veel vakmanschap, iets dat je stiekem mag verwachten van zo’n sterrencombo. De Belgen slaan weer eens krachtig toe, laat het alsjeblieft geen laatste stuiptrekking zijn. Lang leve The Love Substitutes.
Simon van Boxtel 
