Veel boodschap, weinig hiphop

Alle zeven dansers in Built for it zijn gekleed in een vrouwelijk roze dikmaakpak met hoofdbedekking. Daaroverheen dragen ze een strakke zwarte slip en een grijsblauw jack. De dansers zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden, ook omdat ze zich allemaal op dezelfde manier voortbewegen. De romp gebogen, de armen tegen het lijf geklemd met de onderarmen en de handen naar voren, in rechte lijnen kleine pasjes nemend.

Massaal

De choreografie bestaat vooral uit een eenvormige robotachtige dans, met soms heuparticulatie of een hoog been. Wie zich heeft verheugd op een potje krumping en jerking heeft pech. Gelukkig weigert één van de mannen op een gegeven moment zich te blijven conformeren. Hij stopt ermee en wordt dan al tegenstribbelend door de hele groep voortgeduwd. Later lukt het hem om zich te bevrijden en terwijl de anderen zich blijven aanpassen aan de rest, produceert hij een paar fraaie hiphopmoves.

Helaas is de vrijheid van korte duur. Iedereen komt weer bij elkaar en gaat op dezelfde manier door. Dat duurt al met al ruim een half uur, dat is te lang. Omdat de dans niet boeit ga je fantaseren over de dansers. Hebben die lui het niet bloedheet? Die dikke pakken, het hoofd bedekt, ook nog een jack er overheen. Wat is daar toch de bedoeling van?

Diversiteit

Dan begint één van de vrouwen zich te ontkleden. Opvallend is dat daar door de anderen nauwelijks op wordt gereageerd. Maar langzaamaan volgen ze haar voorbeeld. Het is niet duidelijk waarom ze dat doen, maar het is wel een opluchting.

Interessant is dat er daarna nog steeds veel en groupe gedanst wordt, maar dat de dans nu veel minder eenvormig is. Je ziet diversiteit, verschillen in haar, huid, bewegingen van spieren.

Het einde van de voorstelling is het meest interessant. Er is veel meer vrijheid en nu pas kun je zien hoe goed de dansers zijn. Bij sommigen hangen de pakken op hun voeten, anderen dragen een gedeelte over hun schouder. Eén van de vrouwen besluit haar pak toch weer aan te trekken. Dat is boeiend, het maakt dat ze opvalt en dat je je afvraagt waarom ze dat doet. Het bijzondere is ook dat ze hierdoor in feite het meeste hiphop is van iedereen.

Stigma

In een gesprek na afloop vertelt maakster Alida Dors dat de dikmaakpakken in Built for it staan voor ‘gestigmatiseerd zijn’. Een stigma maakt log, je kunt niet jezelf zijn. Dat is zeer voorstelbaar, al kan je je afvragen: heeft iedereen dan hetzelfde stigma? Heeft ze het hier over zwart versus blank? Vrouw versus de rest van de wereld? Het is ook lastig dat ze dat moet komen uitleggen, dat we dat niet zelf uit de voorstelling kunnen concluderen.

Het is duidelijk dat Dors drive en visie heeft, maar voor Built for it is dat niet voldoende. Het idee is interessant, maar de uitwerking laat te wensen over. Het is (te) lang onduidelijk waar we precies naar kijken. Pas tegen het einde wordt het boeiend en meeslepend. Dit laatste stemt echter wel hoopvol voor wat we in de toekomst van Dors en haar jonge gezelschap kunnen verwachten.