Deel 2: Di-Rect

Di streepje rect

Bijgestaan worden door Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen van Kane en Daniël Lohues van Skik, dat zou iedere beginnende band wel willen (succes verzekerd). Di-rect beschikt op hun plaat Discover daadwerkelijk over die luxe. Deze nog erg jonge gasten speelden dit jaar op Lowlands en zij staan in januari op Noorderslag en Eurosonic in Groningen. Dat moet dan toch wel een interessante band zijn?

De groep heet dus werkelijk Di streepje rect. Waar hebben we dat streepje toch eerder gezien? Oh ja, bij K-otic natuurlijk. En wat blijkt, deze twee acts hebben best veel met elkaar gemeen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de albumhoezen. Net als de tieneridolen van K-otic worden de vier jongens van Di-rect zo aantrekkelijk mogelijk afgebeeld, met opvallend blauwe ogen en een T-shirt met ‘HUNK’ als opdruk. Je zou bijna de vergelijking trekken met the Backstreet Boys of Westlife, maar die maken natuurlijk geen gitaarmuziek zoals Di-rect.

De groep die schijnbaar een grote invloed heeft gehad op het werk van Di-rect is The Who, dat maak ik tenminste op uit de cover My Generation. Persoonlijk had ik op mijn zestiende nog niet zoveel ervaring met het luisteren naar dit soort oude muziek (Nirvana en Pearl Jam waren toen dé bands), maar het kan natuurlijk zijn dat de jongens van Di-rect het gitaarspel met de befaamde armslag van Pete Townsend uit duizenden herkennen. Of zou My Generation, met de zeer opstandige tekst, gewoon heel goed in het voorgeplaveide straatje van het management passen?

Ach, misschien is het wel niet eerlijk om een band alleen op de buitenkant te beoordelen. Ik heb het nog niet eens echt over de muziek zelf gehad. Eigenlijk zijn de liedjes best wel aardig. Ze klinken behoorlijk energiek en goed geproduceerd. Ze zijn echter zo verrassend als de grappen van André van Duin. Maar muziek hoeft blijkbaar ook niet verrassend of vernieuwend te zijn. In Amerika verkopen bands als Matchbox 20 en Train miljoenen albums met dit soort hapklare brokken. Ook Discover is een album dat het in de Verenigde Staten wel goed zou kunnen doen.

Ik doe echt enorm mijn best om deze groep alleen op hun toch wel leuke liedjes te beoordelen, maar het idee dat Di-rect een constructie à la K-otic is, overheerst. De band lijkt op van alles, maar heeft toch geen eigen geluid. Ook hoort de geliktheid van dit album niet bij wat Pete Townsend voor ogen had met My Generation. En dan die albumcover, verschrikkelijk. Misschien ben ik wel te hard in mijn oordeel, maar ik vind niet dat acts als deze een plaats mogen hebben op de toonaangevende muziekfestivals zoals Lowlands. Dit is muziek voor bij de TMF-awards, met achtduizend gillende tienermeisjes. Want voor hen is Discover misschien wèl geweldig. Eén ding is zeker: Di-rect is not my generation.