Jammer, maar dan anders

Ms. John Soda is sinds het debuut No P. or D. uit 2002 het project van Micha Acher en Steffi Böhm. John Soda was tijden lang de mascotte; noem het hun variant op Iron Maidens’ Eddie. Op t-shirts en platen was de robot te zien en symboliseerde hij hetgeen Ms. John Soda wilde uitdragen: de analoge voorstelling van de digitale wereld. En in die wereld, veelal met de wortels in het kleine Zuid-Duitse plaatsje Weilheim, hebben Acher en Böhm hun sporen al dubbel en dwars verdiend. Acher onder andere bij the Notwist en Tied & Tickled Trio, en Böhm bij Couch en Borrowed Tunes.

De Weilheimvijver

The Notes and the Like moest iets anders worden dan No. P. or D. Ms. John Soda wilde een songwriterplaat maken, met veel dynamiek in geluid, en het moest vooral een warme plaat worden. Een warme elektronische plaat. En dat is zeker gelukt. Minder dynamisch dan het debuut en minder digitaal dan voorheen, maar wel iets typisch herkenbaars. Denk aan the Postal Service, Tarwater of aan het project van broer Marcus Acher: Lali Puna. Want daar schurkt het toch wel vaak heftig tegenaan. Misschien wel iets te heftig. Waardoor de vragen gesteld kunnen worden, wat Ms. John Soda met the Notes and the Like wil vertellen en of de Weilheim-vijver overvol is geraakt.

Onbevredigend

Hoewel de plaat allemaal mooie popsongs, met alle een digitale ondertoon, bevat, voelt het niet helemaal lekker. Over de schoonheid, met nummers als Hands, het sfeervolle A Million Times of Line by Line, is geen twijfel mogelijk. Andere afwijkende nummers als het rockende Scan the Ways of het electrogeladen No. One zijn allemaal pareltjes. Het enige dat ontbreekt is de kracht, de energie of de overtuiging van andere indietronica, die je uit het verleden zou kunnen kennen. Dubbel, dat is misschien de beste omschrijving. De band haalt zijn doelstelling, zonder twijfel. Alleen het resultaat is voor de liefhebber ietwat onbevredigend.