Kleine bands worden groot

Bear’s Den is niet de eerste band die vergeleken wordt met Mumford and Sons. Dat is niet zo gek: de mannen komen uit dezelfde scene in Londen, ze maken beiden heerlijke folkmuziek en ook dat typerende Mumford and Sons banjogeluid is in sommige nummers van de heren van Bear’s Den niet weg te denken. Zij zijn echter zeker niet de enige band uit dit gebied die het probeert te maken in de internationale muziekwereld. Hoewel de plaat grijsgedraaid is hier, is het maar afwachten wat “één van de vele bandjes uit Londen” live te bieden heeft.

Goed samenspel
Ze trappen de setlist af met een wonderschone versie van het rustige ‘Elysium’, afkomstig van hun debuutplaat Islands. Het meeslepende refrein waarin de blazers voor het eerst te horen zijn geeft direct kippenvel, en op de een of andere manier een heel gelukzalig gevoel. Zanger/gitarist Andrew Davie kan tussendoor niet stoppen met glimlachen. Het is bij het eerste nummer meteen al goed te zien dat de mannen enorm genieten van optreden. Van het folky tweede nummer ‘Mother’, waar het geluid van de instrumenten de vocals nogal overstemmen, gaan ze door naar ‘Don’t Let The Sun Steal You Away’, een track waarvan de lyrics erg krachtig zijn. Ook live komen deze songteksten hard binnen: “Well, I know that you’re scared. I know, for I am too, I am scared of hurting someone, the way I have been hurt by you. And I don’t want to touch you in the night, if I can’t hold you in the day”. Heftige woorden die Davie met een ernstig gezicht en een loepzuivere stem geloofwaardig weet over te brengen. Opvallend is dat drummer Kevin Jones hier laat zien dat hij prima tegelijkertijd basgitaar kan spelen.

Dat de rest van de band ook niet vies is van een beetje instrumentenwissel laten ze vanaf het nieuwe nummer ‘Red Earth And Pouring Rain’ zien. Het geeft een extra leuk element aan het visuele van de show, omdat er naast het zichtbare plezier niet veel te zien is op het podium. Dat moeten ze geweten hebben, want na deze nieuwe track spelen Davie, Jones en gitarist en banjospeler Joey Haynes, vooraan het podium, onversterkt een adembenemende versie van ‘Sophie’. Mooi om te zien dat de hele grote zaal van Doornroosje stil is (het handjevol mensen met een acute hoestbui tijdens deze paar bijzondere minuten niet meegerekend). Het enige wat mist is een kampvuurtje en een heldere hemel, want daar past deze versie van ‘Sophie’ perfect bij.

Emoties
Na dit speciale middenstuk kabbelt het concert voort met het lieflijke ‘Isaac’. De muzikanten kunnen zowel rustige nummers zoals deze en de meer opzwepende tracks prima hebben. Het is jammer dat het geluid van de instrumenten soms te hard staat, iets wat gitarist Haynes een paar keer laat weten aan de geluidstafel, maar wat niet echt lijkt te verbeteren. Het bijna dromerige “I’m gonna give all my love to you” uit ‘Isaac’ laat horen dat Bear’s Den al een aardige voet in de aarde in Nederland heeft weten te zetten. De hele zaal zingt zachtjes mee, tot grote verbazing van Davie. Weer ontbreekt dat kampvuur, want dat zou een fantastische combinatie zijn.

Een andere grote verrassing van vanavond is het hardere ‘When You Break’, dat live nog net een stukje harder wordt gespeeld dan op Islands. Het intense refrein neemt ons langzaamaan mee naar de betoverende woorden “So tell me another beautiful lie, tell me everything I want to hear. Won’t you lay here by my side? I want to fuck away all my fear” waarna het uitspat in een muur van knetterhard instrumentaal geweld. Alsof alle emoties uit de lyrics er in één keer uit knallen.

Prachtig slot
In het tweede deel van het optreden laten ze wederom een nieuwe track horen, die zelfs bij de eerste keer luisteren al kippenvel brengt. ‘Roses On A Breeze’ is een prima liefdesliedje dat goed in het rijtje nummers afkomstig van het eerdere Islands past. ‘Above The Clouds Of Pompeii’ is live net zo mooi als op de plaat, maar het allermooiste deze avond staat ons nog te wachten: in de toegift komen de heren het publiek in om een akoestische versie te spelen van ‘Bad Blood’. Het is fijn hoe rustig de aanwezigen de mannen het publiek in en uit laten. ‘Bad Blood’ is op deze manier op haar mooist. De aandacht is volledig gevestigd op de middenstip en het prachtige geluid wat daar vandaan komt. Om de avond compleet te maken sluiten ze af met het dansbare banjohitje ‘Agape’, waarna ze met een big smile het podium verlaten.

Bear’s Den hoeft helemaal niet vergeleken te worden met Mumford and Sons. Het is niet te ontkennen dat er hier en daar vooral met het banjogeluid een wat zelfde sound is, maar sinds de Mumford mannen besloten hebben om de banjo er uit te gooien is er toch iemand die het op moet pakken? Nee, zonder gein, de band is live een genot om naar te luisteren. Fantastisch om te zien wat voor een plezier de heren samen hebben op het podium en hoe dankbaar ze het publiek zijn. Daar kunnen veel bands nog een voorbeeld aan nemen. Mochten ze binnenkort nog in een kleinere zaal te zien zijn, ga ze checken. Bear’s Den kan namelijk nog wel eens heel groot gaan worden. En nog een kleine p.s.: thumbs up naar het publiek dat eigenlijk alleen bij het onversterkte ‘Bad Blood’ alle telefoons in de lucht had en voor de rest alleen maar écht luisterde. Zoals het hoort.