Busted Stuff - Dave Matthews Band - Busted Stuff

Ondanks de enorme commerciële druk is het gelukt een integere en sobere plaat te maken. De grijze sluier die over de oorspronkelijke opnames lag is verdwenen. De band klinkt geïnspireerder, transparanter en spannender dan ooit. Het bandgeluid en de dynamiek die DMB op het podium zo groot hebben gemaakt is nog nooit zo goed op plaat overgekomen. De bijna naar jazzrock neigende benadering van de arrangementen (hun handelsmerk) treden niet teveel op de voorgrond, maar staan altijd in dienst van wat DMB echt groot maakt: de geweldige liedjes en de fantastische stem van Matthews. Hij krijgt op Busted Stuff alle ruimte om te bewijzen dat hij een van de grootste zangers van de popmuziek is. Ook op de bijgevoegde bonus DVD Some Other Stuff is – vooral in de daverende uitvoering van Bartender– goed te zien wat een geweldig ingespeelde band DMB is en hoe fantastisch Dave ook live kan zingen.

Wah-wah

De plaat begint met het, opvallend leeg gearrangeerde, Busted Stuff. Bij eerste beluistering dacht ik toch (het is een echte 5-mansplaat, zonder gastmuzikanten, zonder veel dubbel ingespeelde partijen) een elektrische gitaar te horen, maar het blijkt een als slaggitaar bespeelde viool met wah-wah effect te zijn. Een prettige opener.
Het tweede nummer is de live-publiekslieveling Grey Street, dat in het nieuwe jasje het uitzichtloze van de Lillywhite-versie heeft verloren en je ondanks de depressieve tekst een blij gevoel geeft.

Ongelofelijk

Als derde en vierde komen de twee nieuwe nummers van de plaat; de radiovriendelijke singel Where Are You Going (het enige nummer met een piano overdub, gespeeld door bassist Steffan Lessard) en het ongelofelijke You Never Know, een nummer dat bij elke beluistering mooier wordt. Op onbegrijpelijke maatsoorten zingt Dave één van zijn mooiste teksten tot nu toe, en pas na zeker 10 keer beluisteren begin je de vervreemdende opbouw van het lied enigszins te begrijpen.
Het vijfde nummer is het prachtig zwoele jazzy Captain, dat bij vlagen doet denken aan Steely Dan.
Daarna komt Raven. Een hier en daar wat naar Zappa neigend folk/jazz lied met een mysterieuze tekst die weer bol staat van de bijbelse verwijzingen. Niet vrolijk, wel erg mooi.
Als zevende komt de schitterende ballad Grace is Gone. Zelden zong Matthews zo gevoelig en zelden drumde Carter Beauford (een onwaarschijnlijk technisch begaafd drummer) zo ingetogen mooi en in dienst van de song.

Na Kit Kat Jam, een gezellige jamsessie waaraan je goed kan horen hoe DMB werkt, komt het prachtige Digging a Ditch. Op de Lillywhite Sessions nog een vrij up-tempo poppy liedje, nu een prachtig traag bluesy nummer.
Big Eyed Fish is mijn persoonlijke favoriet. Beatlesque, vreemd, met een erg grappige tekst, zoals alleen Matthews ze kan schrijven.
De afsluiter is het epische Bartender. Een elektrische viool als een doedelzak, een sax die het pompende ritme aangeeft, een drumpartij die eigenlijk meer dan acht minuten lange roffel is, een McCartney-achtige legermars-bas en een zich als een stoommachine herhalende en op gang komende zangpartij die uiteindelijk in een orkaan zal eindigen: